Ἡγουμένου τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Μαχαιρᾶ
Ἀγαπητοὶ ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,
Χαίρετε ἐν Κυρίω πάντοτε, πάλιν ἐρῶ χαίρετε, καὶ τὴν χαρὰν αὐτὴν οὐδεὶς αἴρει ἀφ᾽ ἡμῶν, καὶ ἡ χαρὰ αὕτη νὰ πληροῖ τὶς καρδίες σας πάντοτε, καὶ αὐτὴ ἡ χαρὰ προέρχεται ἐκ τοῦ τάφου· ἐκ τοῦ τάφου ἀνέτειλε ἡ χαρά, καὶ δὲν εἶναι τίποτε ἄλλο αὐτὴ ἡ χαρὰ παρὰ μόνο ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός. Αὐτὴν τὴν χαρὰν ἡ Ἐκκλησία μας τὴν ὑπενθυμίζει κάθε μέρα, ἰδιαιτέρως τὶς Κυριακές, ἐξαιρέτως δὲ τὴν ἡμέραν τοῦ Πάσχα καὶ μὲ σχετικὲς αὐξομειώσεις τῆς ἐντάσεως τοῦ πανηγυρισμοῦ γιὰ ἄλλες σαράντα ἡμέρες μέχρι τὴν Ἀνάληψιν.
Αὐτὴ τὴν ἡμέρα, τὴν Κυριακή, ἡ ὁποία εἶναι ἀφιερωμένη ἐξ αὐτῆς τῆς ἐπωνυμίας της στὸν Κύριον καὶ Θεόν μας, καὶ εἰς αὐτὴν πανηγυρίζουμε θριαμβευτικὰ καὶ ψάλλομε πολλάκις τὸν παιάνα τῆς νίκης, ὅτι Χριστὸς ἀνέστη ἐκ τοῦ τάφου χαρίζοντας σὲ μᾶς τὴν καταλλαγὴ μὲ τὸν Θεὸν καὶ τὴν υἱοθεσίαν, ἡ Ἐκκλησία μᾶς καλεῖ μέσῳ τῶν ὕμνων καὶ τῶν δοξολογιῶν καὶ τῶν κωδωνοκρουσιῶν νὰ παρασταθοῦμε στὴν χαράν, στὸ γεγονὸς τῆς ἀναστάσεως ποὺ εἶναι τὸ προοίμιο τῆς Θείας Λειτουργίας, τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ ἐληλυθυῖας ἐν δυνάμει, στὸ γεγονός, ὡς κορυφαιότατον πάντων, τῆς κοινωνίας τοῦ Σώματος καὶ Αἵματος τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, τῆς χαρᾶς μας.
Λαμβάνουμε τὴν χαρὰν τῆς καρδίας μας καὶ ἀγωνιζόμαστε νὰ εἴμαστε χαρούμενοι. Ἀλλὰ ἡ ζωὴ ποὺ διάγομεν δὲν παραμένει ἀναλλοίωτη. Ὁρατοὶ καὶ ἀόρατοι ἐχθροί, καθημερινὰ γεγονότα φορτωμένα καὶ φορτισμένα μὲ ἀρνητικὴ ἐνέργεια, θλίψεις, στενοχωρίες, πληγὲς ἐκ τῶν συνανθρώπων μας, συκοφαντίες, πονηρίες, δολιότητες καὶ ὅλα τὰ ἄλλα μέσα τοῦ θανάτου, σκιάζουν τὴν ὁρίζοντα τῆς καρδίας μας, σκοτεινιάζουν τὴν ψυχήν μας καὶ μᾶς προξενοῦν λύπην. Γι᾽ αὐτὸ πολὺ σοφὰ οἱ Ἅγιοι Πατέρες μᾶς παρέδωσαν ὡς κατάστασιν ἀνθρωπίνην τὴν χαρμολύπην. Ἀνάμεικτη μὲ τὴν χαρὰν καὶ ἡ λύπη.
Δὲν ἦταν ὅμως ἔτσι διαζωγραφισμένη καὶ ἡ ζωὴ τοῦ Χριστοῦ μας; Προηγήθηκε ἡ χαρὰ τῆς εἰσόδου τοῦ Χριστοῦ μας στὸν κόσμον, καὶ ἀκολούθησε ἡ λύπη τοῦ Πάθους. Ἀλλὰ δὲν μᾶς ἄφησε στὴν λύπην. Ἀναστήθηκε, χαρίζοντάς μας ὡς μόνιμην πλέον κατάστασιν ἁγιασμοῦ καὶ χάριτος ἀπ᾽ ἐντεῦθεν τὴν χαράν. Τὸ ἴδιο συμβαίνει καὶ μὲ τὴν δική μας ζωή. Κατ᾽ ἀρχάς, κατὰ τὴν διάρκειαν τῆς ζωῆς μας, βιώνουμε τὴν χαρμολύπη, καθὼς εἶναι ἀλληλοζυμωμένες μαζὶ ἡ χαρὰ και ἡ λύπη, ὅπως ὅλοι μας ἐμπειρικὰ βιώνουμε. Ἀκολούθως, μετὰ τὴν ἔξοδόν μας ἀπὸ τὴν παροῦσαν ζωήν, παραμένει σταθερὴ καὶ ἀναλλοίωτη κατάστασις ἡ χαρά, ἐὰν ἐπελέξαμεν τὴν διαμονήν μας καὶ τὴν παραμονήν μας μὲ τὸν Χριστόν.
Ἔτσι εἶναι ἡ ζωὴ πάντων τῶν ἀνθρώπων, ἐξαιρέτως δὲ τῶν Ἁγίων. Διότι οἱ Ἅγιοι βιώνουν στὸ μέτρο τῆς ἀντοχῆς τους τὸ Πάθος καὶ τὴν Ἀνάστασιν τοῦ Κυρίου. Ἔτσι κι ἐμεῖς ὡς χριστοφόροι, καλούμαστε νὰ μιμηθοῦμε τὸν Χριστὸν καὶ τοὺς Ἁγίους του οἱ ὁποῖοι μὲ τὴν σειρά τους τοῦ ἔμοιασαν στὸ Πάθος του, ὥστε νὰ γευτοῦμε τὰ ἀγαθὰ τῆς Ἀναστάσεώς του. Καὶ πῶς ἐμεῖς μιμούμαστε τὸν Χριστὸν στὸ Πάθος του;
Καθημερινῶς βρισκόμαστε μπροστὰ σὲ ἀνθρώπους, σὲ γεγονότα, σὲ καταστάσεις καὶ μᾶς δίνεται ἡ εὐκαιρία. Μπροστὰ σὲ κάθε εὐκαιρία ἀξιολογούμαστε. Κάθε εὐκαιρία εἶναι μία ἐξέτασις τοῦ ἑαυτοῦ μας πῶς ἀνταποκρίνεται στὴν πρώτην ἐντολὴν τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ, καὶ στὴν ὁμοίαν αὐτῆς ἐντολὴν τῆς ἀγάπης τοῦ πλησίον. Τὸ μέτρον τῆς ἀγάπης ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὸ μέτρον τῆς ταπεινώσεως. «Ἐάν τις πλεῖον ἀγαπᾷ ἐκεῖνος καὶ πλεῖον ταπεινοῦται» διακηρύττει ὁ Γέροντας Σωφρόνιος. Κι αὐτὴ ἡ ταπείνωσις χάριν τῆς ἀγάπης τοῦ ἀδελφοῦ, καθ᾽ ὅτι «ὁ ἀδελφὸς ἡμῶν ἡ ζωὴ ἡμῶν ἐστι» (Γ. Σωφρόνιος), βαθμολογεῖται, καὶ κατὰ τὸ μέτρον τῆς ταπεινώσεως καὶ τῆς ἀγάπης εἶναι καὶ τὸ μέτρον τῆς βαθμολογίας. Ἡ δὲ βαθμολογία εἶναι ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ, καὶ ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ εἶναι ἡ χαρὰ τῆς καρδίας, καὶ αὐτὴ ἡ χαρὰ τῆς καρδίας εἶναι τὸ δικό μας Πάσχα, ἡ δική μας διάβαση ἀπὸ τὸν παλαιὸν ἄνθρωπον, τὸν ἐμπαθῆ, τὸν ἁμαρτωλόν, τὸν ἀποστάτην τοῦ Θεοῦ, στὸν καινὸν ἄνθρωπον, τὸν νέον, τὸν ἐνάρετον, τὸν χαριτωμένον, τὸ τέκνον, κατὰ χάριν καὶ υἱοθεσίαν Θεοῦ.
Αὐτὴν τὴν διάβασιν εὔχομαι νὰ μᾶς ἀξιώσῃ ὁ Θεὸς ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ τῷ Κυρίῳ ἡμῶν, ᾧ πρέπει πᾶσα δόξα, τιμὴ καὶ προσκύνησις, νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.
