π. Ανδρέα Γκατζέλη
Ο Θεός με την έξωση του ανθρώπου από τον παράδεισο δεν τον εξώθησε στην απογοήτευση. Του γνωστοποίησε το πατρικό του σχέδιο για την τελική συντριβή του κακού και την επιστροφή του ανθρώπου στο "σπίτι του πατέρα".
Βέβαια το ναυάγιο εκείνο δεν ήταν άξιο συγγνώμης, γιατί δεν προήλθε από κάποιους σφοδρούς ανέμους αλλά από την αδιαφορία του ανθρώπου. Η εικόνα του Θεού στον άνθρωπο αμαυρώθηκε με την πτώση όμως δεν καταστράφηκε τελείως. Υπάρχει ακόμη μέσα στον άνθρωπο κάποιος "σπερματικός λόγος" που έχει εκ φύσεως την τάση "της εξοικειώσεως προς την αγάπη" (Μέγας Βασίλειος).
Το κατ' εικόνα στον άνθρωπο αμαυρώθηκε δεν μπορεί πλέον ο άνθρωπος να δει καθαρά τα πράγματα του Θεού. Αλλά κάποιος σπερματικός λόγος διατηρείται μέσα του. Ακόμη ο Θεός μίλησε στον άνθρωπο και με μεγαλύτερη αμεσότητα μέσω των προφητών και μέσω του γραπτού νόμου.
Η σωτηρία του ανθρώπου δεν μπορούσε να επέλθει μόνο με την μεταστροφή του, με την μετάνοια. Η μετάνοια μπορεί ασφαλώς να οδηγήσει στην "άφεση των αμαρτημάτων". Όμως στην περίπτωση του ανθρώπου της πτώσεως το ζήτημα δεν ήταν να συγχωρηθούν κάποια αμαρτήματά του απέναντι στο Θεό, που άλλωστε ήταν και μένει στοργικός πατέρας, που αγαπά και δεν μισεί τα παιδιά Του. Η αποστασία του ανθρώπου από την κοινωνία αγάπης με το Θεό είχε συνέπειες για την ίδια τη φύση του ανθρώπου.
Ολόκληρη η φύση του ανθρώπου εχρειάζετο ανάπλαση για να αντιμετωπιστεί η φυσική φθορά και να εξουδετερωθεί ο θάνατος. Μέσα από το φυσικό θάνατο έπρεπε ο άνθρωπος να οδηγηθεί σε νέα δημιουργία, σε νέα γέννηση, στην αφθαρσία και την αθανασία. Αυτό έπρεπε να γίνει και πάλι διά του Υιού και Λόγου του Θεού διά του οποίου έγινε και η πρώτη δημιουργία του ανθρώπου και του κόσμου.
Ο άνθρωπος δεν είχε τη δυνατότητα αμέσου κοινωνίας με το Θεό γιατί η Θεία φύση είναι ακοινώνητη στην κτιστή πραγματικότητα του ανθρώπου. Γι αυτό και ο Λόγος του Θεού καταδέχθηκε να γίνει Υιός του Ανθρώπου και με αυτό τον τρόπο δημιουργήθηκε το απαραίτητο "παραπέτασμα" που έκανε δυνατή την κοινωνία του ανθρώπου με το Θεό.
Με άφθαρτο και απόρρητο τρόπο ο Υιός του Θεού, χωρίς να εγκαταλείψει τη Θεότητά Του, προσέλαβε ολόκληρο τον άνθρωπο και έγινε εκείνο που εμείς γινήκαμε με την παράβαση, δηλαδή φθαρτός και θνητός ως προς την ανθρώπινη φύση Του. Με αυτό τον τρόπο μπορούσε πλέον να συναντήσει τον θάνατο και να τον συντρίψει χαρίζοντας, σε αυτόν που προσέλαβε, την αφθαρσία και την αθανασία.
