Ὁ Γέροντας Πορφύριος μία καλοκαιρινή νύχτα ἔδωσε σέ τέσσερα πνευματικά του τέκνα μάθημα πρακτικῆς ἐξάσκησης στό ἱερό ἔργο τῆς προσευχῆς. Ἀφοῦ ὅλοι στράφηκαν πρός τήν ἀνατολή, μέ τό Γέροντα στό μέσον καί κάτω ἀπό τό ὠχρό φῶς τοῦ φεγγαριοῦ, πού μεταμόρφωνε ἀπόκοσμα ὅλα τά γύρω, ἔμψυχα καί ἄψυχα, ἄρχισε τό μάθημα:
“Τώρα θά κάνουμε νοερά προσευχή. Θά λέω ἐγώ πρώτα τά λόγια κι ὕστερα θά ἐπαναλαμβάνετε ἐσεῖς. Ἀλλά προσέξτε, χωρίς βία καί ἄγχος. Θά τά λέτε ἤρεμα, ταπεινά μέ ἀγάπη, μέ γλύκα”.
Ὁ Γέροντας ἄρχισε μέ τή λεπτή καί τρυφερή φωνή τό “Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με” ἀργά, μία μία λέξη, χωρίς βία, “σάν νά εἶχε μπροστά του τό Χριστό καί νά τόν παρακαλοῦσε, κάνοντας μία μεγαλύτερη παύση στή λέξη “Χριστέ” καί χρωματίζοντας παρακαλεστικά τό “ἐλέησόν με”. Κι ἐμεῖς, κάθε φορά, ἐπαναλαμβάναμε τήν εὐχή, προσπαθώντας νά μιμηθοῦμε τή στάση του, τό χρῶμα τῆς φωνῆς του κι ἄν ἦταν δυνατό τήν ψυχική του διάθεση.
Κάποια στιγμή ὁ Γέροντας σταμάτησε νά λέει μεγαλόφωνα τήν εὐχή καί συνέχισαν νά τήν ψιθυρίζουν τά χείλη του. Κάναμε κι ἐμεῖς τό ἴδιο. Ἔτσι μᾶς μετέδωσε σιγά-σιγά μία συγκίνηση, τήν ὁποία δέν μπορῶ νά ἐκφράσω μέ λόγια, σημειώνει ἕνα ἀπό τά τέσσερα τέκνα, πού συμμετεῖχαν στήν πρακτική ἐξάσκηση τῆς προσευχῆς.
Από το περιοδικό της Ι. Μητροπόλεως Λεμεσού «Παράκληση», Τεύχος 58
