Γέροντα Αἰμιλιανοῦ Σιμωνοπετρίτη
Ὁ ἄνθρωπος δέν μπορεῖ νά ζεῖ μέ φροντίδες. Στήν οἰκογένεια ἐπί παραδείγματι, ὅταν τό παιδάκι βλέπει τούς γονεῖς του νά εἶναι συνεχῶς ἀπασχολημένοι καί νά μήν τό παίζουν, νά μήν τό πηγαίνουν στή θάλασσα ἤ στό βουνό, νά μήν τό πηγαίνουν στό μοναστήρι, τότε τό παιδάκι θά ἔχει συνεχῶς παράπονα ὅταν μεγαλώσει· θά εἶναι δυστυχισμένο, γκρινιάρικο, ἀπαιτητικό, δέ θά πιστεύει στήν ἀγάπη τῶν ἄλλων· θά ἔχει δέ πολύ περισσότερες φροντίδες, ζητώντας στήν πραγματικότητα διεξόδους, τό πιθανότερο ἐκδικητικές της ζωῆς του, ὅποτε θά πληγώνεται συνεχῶς. Καί ὅλα αὐτά διότι οἱ γονεῖς του δέν εἶχαν χρόνο γιά νά ἀσχοληθοῦν μαζί του. Ἡ ἐνασχόλησις μάλιστα μέ τό παιδί ἐπιβάλλεται νά ἀρχίζει ἀπό πολύ νωρίς, ἀπό τόν χρόνο τῆς κυοφορίας.
