Θεοδόση Νικολάου
Τότε καθώς περνοῦσε ὁ καιρός
Συνέβη κοιτάζοντας τή μεγάλη λιτανεία νά πορεύεται
Κάτι παράδοξο.
Ἦταν σάν νά ἔβλεπα ἀπέναντί μου σέ καθρέπτη
Τό εἴδωλό μου.
Τόν ἴδιο τόν ἑαυτό μου
Νά παίρνει τή μορφή ὅλων αὐτῶν
πού ἀνεβαῖναν καί κατεβαῖναν τίς σκάλες.
Ἡ κτίση ἔλαμψε
Σάν τό ἄστρο πού βγαίνει δροσερό ἀπό τή θάλασσα
Ὁ τρόμος καί ἡ φρίκη παραμέρισαν
Καί περνᾶ μέ τά λευκά της ἱμάτια
Ὅλη φῶς
Ὅλη μουσική
Ἡ ζωή, ἡ ὡραία κι ἀγαπημένη.
Ἀπό «Τό Σπίτι», 2002
