Βασιλικῆς Ράλλη
Μήν κλαῖς γι’ αὐτόν πού μές στόν πόνο του
ἀφήνει εὔκολα τό δάκρυ νά κυλήσει.
Κι ἄν Γολγοθᾶς βρεθεῖ στό δρόμο του
θά ξέρει Κυρηναῖο νά ζητήσει.
Μήν κλαῖς γι’ αὐτόν πού στή φουρτούνα του
σπεύδει τό «SOS» ἀμέσως νά φωνάξει,
πρίν νά βουλιάξει ἡ βαρκούλα του
κάποιο λιμάνι θά βρεθεῖ ν’ ἀράξει.
Κλάψε γι’ αὐτόν πού μές στό γέλιο του
τά δάκρυα τοῦ πόνου του ξεσπάει…
πού τό θλιμμένο χαμoγέλιό του
δείχνει καημό πού δέν τόν μαρτυράει.
Κλάψε γι’ αὐτόν πού στό σκοτάδι του
δέν τό τολμᾶ λαμπάδα νά ζητήσει.
Κι ἄστρο λαμπρό γίνε στό βράδυ του…
Μήν τόν ρωτήσεις ἄν θά τό θελήσει.
