Μαρίας Χριστοφίνας
20 Ἰουλίου 1974 – ὥρα 5:20 πμ
Προτοῦ ἀκόμα χαράξει καλά – καλά τό φῶς τῆς καινούργιας μέρας, ἕνας ἀλλιώτικος ἦχος ἔρχεται νά ταράξει τόν ὕπνο σάν κακός ἐφιάλτης.
Εἶναι ὁ ἀνατριχιαστικός ἦχος τῆς σειρήνας πού σχίζει τήν πρωϊνιάτικη καλοκαιρινή ὀμίχλη καί καρφώνεται σάν ρομφαία στήν καρδιά.
ΠΟΛΕΜΟΣ ψιθυρίζουν τά χείλη μέ δέος καί τό μυαλό ἀδυνατεῖ νά συλλάβει τό μέγεθος τούτης τῆς συμφορᾶς. «Σήμερα ἡ Ἐκκλησία μας γιορτάζει τήν μνήμη τοῦ Προφήτη Ἠλία». Μά ἀντί γιά καμπάνες ἠχοῦν οἱ σειρῆνες. Οἱ ἄνθρωποι τρέχουν ἀλλόφρονες γυρεύοντας νά βροῦν καταφύγιο κι ἕνας ἀτελείωτος θρῆνος πλανιέται παντοῦ.
20 Ἰουλίου 2018 – ὥρα 5:20 πμ
Οἱ σειρῆνες ἠχοῦν γιά ἄλλη μία χρονιά ἀκόμα κι ἄς ἔχουν περάσει 44 ὀλάκαιρα χρόνια ἀπό τότε. Ὅμως ἐμεῖς, βολεμένοι στή δροσιά τοῦ κλιματιστικοῦ μας προσπαθοῦμε νά θυμηθοῦμε τί νά σημαίνουν ἄραγε; Δυσανασχετοῦμε πού ταράζουν τόν ὕπνο μας. Μᾶς χαλοῦν τή διάθεση, τά σχέδιά μας γιά τό αὔριο. Τώρα ἀσχολούμαστε μέ ἄλλα προβλήματα, τρέχουμε σ’ ἄλλα καταφύγια. Ἀνησυχοῦμε γιά τίς ληστεῖες… τίς καταθέσεις… τό πρόσκαιρο κέρδος. Μετροῦμε τήν τιμή σέ χρῆμα… Λογαριάζουμε πόσα θά πάρουμε…. Καί χανόμαστε περιπλανώμενοι στά παζάρια τῶν ἐμπόρων τῶν ἐθνῶν ψωνίζοντας ἀπό τά ξεπουλήματα τῶν ἀξιῶν καί συνειδήσεων.
20 Ἰουλίου 2018 – ὥρα μηδέν.
Ἠχοῦν οἱ σειρῆνες. Κι οἱ θύμησες ξυπνοῦν βασανιστικά. Ἀλυτρωτικά.
Ἠχοῦν, ἴσως καί μᾶς ξυπνήσουν ἀπό τό βαθύ λήθαργο τῆς συνήθειας. Ἴσως καί ταράξουν τά βαλτωμένα νερά τῆς λήθης. Ἠχοῦν μέ τήν ἐλπίδα πώς θά κλείσουμε τ’ ἀφτιά στά μαγεμένα τραγούδια καί δεμένοι σφιχτά στό κατάρτι νά ὁδηγήσουμε τό καράβι στήν Ἰθάκη.
Ἠχοῦν καί μᾶς θυμίζουν πώς κάπου ἐκεῖ ὑπάρχει ἕνας λαβωμένος Πενταδάκτυλος, μία θαλασσοφίλητη Κερύνεια, μία Καρπασία καί μία Μόρφου, μία περίκλειστη Ἀμμόχωστος. Πώς ὑπάρχει ἀκόμα προσφυγιά καί κατεχόμενα. Ξεριζωμένοι, ἐγκλωβισμένοι καί ἀγνοούμενοι πού ζητοῦν δικαίωση. Κι ἀκόμα πώς ὑπάρχουν Ἐκκλησιές καί βουβά καμπαναριά πού προσμένουν καρτερικά στό χρόνο γιά νά σημάνουν τό «ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ».
