Ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος ἀγαπάει εἶναι μακρόθυμος κι ἀνεκτικός, εἶναι καλωσυνάτος, εὐργετικός καί ὠφέλιμος, δέ ζηλοφθονεῖ, δέν ὑπερηφανεύεται, δέ φέρεται μέ ἀλαζονεία καί προπέτεια, δέν πράττει ἄσχημα, δέ ζητεῖ τά δικά του συμφέροντα, δέν ἐρεθίζεται ἀπό θυμό καί ὀργή, δέ σκέπτεται ποτέ κακό κατά τοῦ πλησίον, οὔτε λογαριάζει τό κακό πού ἔπαθε ἀπό αὐτόν. Δέ χαίρεται ὅταν βλέπει νά γίνεται ἀδικία, χαίρεται ὅμως ὅταν βλέπει τήν ἀλήθεια νά ἐπικρατεῖ. Ἡ ἀγάπη τά πάντα ἀνέχεται, στά πάντα ἐμπιστεύεται, γιά πάντα ἐλπίζει, τά πάντα ὑπομένει.
Ἡ ἀγάπη ποτέ δέν ἐκπίπτει ἀλλά μένει πάντοτε ἰσχυρή: τά χαρίσματα εἴτε εἶναι προφητεῖες θά καταργηθοῦν, εἴτε εἶναι ξένες γλῶσσες θά παύσουν, εἴτε εἶναι γνώση θά καταργηθεῖ καί αὐτή.
Αὐτά θά γίνουν, τώρα δέ μένουν ἡ πίστις, ἡ ἐλπίς, ἡ ἀγάπη, αὐτά τά τρία: μεγαλύτερη δέ ἀπό αὐτά εἶναι ἡ ἀγάπη.
