Ὁ ἁπλοϊκός ἱερέας τῶν Ἀθηνῶν
Γεωργίου Παπαγεωργίου
Ὁ Ἅγιος Νικόλαος ὁ Πλανᾶς, ἕνας σύγχρονος ἅγιος ὁ ὁποῖος παραμένει ἐν πολλοῖς ἄγνωστος, ἔζησε στό διάβα τοῦ 19ου πρός τόν 20ο αἰώνα. Γεννήθηκε στή νῆσο Νάξο τό 1851. Οἱ γονεῖς του, Ἰωάννης καί Αὐγουστίνα, τόν ἀνέθρεψαν ἐν παιδείᾳ καί νουθεσίᾳ Κυρίου. Ἀπό πολύ νωρίς φάνηκε ἡ κλίση του πρός τήν ἱεροσύνη. Παιδί ἀκόμα ὑπηρετεῖ τόν ἱερέα παππού του Γεώργιο Μελισσουργό στήν τέλεση τῶν ἱερῶν ἀκολουθιῶν.
Ὁ Νικόλαος, σέ νεαρή ἡλικία, χάνει τόν πατέρα του καί ἀναγκάζεται, γιά βιοποριστικούς λόγους, νά ἔρθει στήν Ἀθήνα μαζί μέ τή μητέρα του καί τήν ἀδελφή του. Στό κλεινόν ἄστυ παντρεύεται ἀλλά πολύ νωρίς χάνει τή σύζυγό του. Ἡ γυναίκα του πεθαίνει κατά τόν τοκετό τοῦ μοναχογιοῦ τους. Ἀναλαμβάνει τότε ὁ Νικόλαος μέ ἰώβειο ὑπομονή τήν ἀνατροφή τοῦ γιοῦ του Ἰωάννη καθώς καί τή συντήρηση τῆς χήρας μητέρας του καί τῆς ἀδελφῆς του.
Στίς 28 Ἰουλίου 1879 χειροτονεῖται διάκονος καί πέντε χρόνια ἀργότερα, στίς 2 Μαρτίου 1884, πρεσβύτερος. Διακονεῖ τό ἱερό θυσιαστήριο ἐπί 50 συναπτά ἔτη. Ὑπηρέτησε στό ναό τοῦ Ἁγίου Παντελεήμονος, κοντά στόν Ἰλισσό ποταμό, καί στό ἐκκλησάκι τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου, τοῦ λεγομένου «Κυνηγοῦ».
Διακρίθηκε γιά τήν ἁπλότητα τοῦ χαρακτήρα του, τήν ὑπομονή, τήν πραότητα, τήν ἀνεξικακία, τήν ἐλεημοσύνη καί τήν ἀφιλαργυρία. Πάνω ἀπ’ ὅλα ὅμως, ξεχώρισε γιά τήν ἄπειρη ἀγάπη του γιά τήν λατρεία τῆς Ἐκκλησίας μας. Τελοῦσε καθημερινά τή Θεία Λειτουργία μνημονεύοντας κατά τήν προσκομιδή ἀναρίθμητα ὀνόματα ζώντων καί κεκοιμημένων. Ἡ τέλεση τοῦ μυστηρίου τῆς Θείας Εὐχαριστίας δέν ἀποτελοῦσε γιά τόν παπά-Νικόλα τυπικό καθῆκον ἀλλά ὀντολογική καί οὐσιαστική ἕνωση μέ τόν Ἰησοῦ Χριστό. Ἡ ἀδιάλειπτη λειτουργική του ζωή τόν κατέστησε μέτοχο τῆς Θείας Χάριτος. Σ’ ὅλους ὅσους τόν γνώρισαν παραμένουν ἀλησμόνητες οἱ ἀγρυπνίες τίς ὁποῖες τελοῦσε στό μικρό ἐκκλησάκι τοῦ Ἁγίου Ἐλισσαίου, μέ ψάλτες τούς Σκιαθίτες λογοτέχνες Ἀλέξανδρο Παπαδιαμάντη καί Ἀλέξανδρο Μωραϊτίδη.
Κοιμήθηκε ὁσιακά στίς 2 Μαρτίου 1932, σέ ἡλικία 81 ἐτῶν, καί ἐτάφη στόν περίβολο τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ «Κυνηγοῦ». Τό 1992, μέ Συνοδική Πράξη τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, κατατάσσεται ἐπίσημα στίς δέλτους τῶν ἁγίων τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί ὁρίζεται ὡς ἡμέρα μνήμης του, ἡ 2α Μαρτίου, ἡμέρα τῆς κοιμήσεώς του.
