π. Ανδρέα Αγαθοκλέους
«Το μαύρο ράσο δεν σώζει καθόλου. Εκείνος που φορεί άσπρα ρούχα και έχει το πνεύμα της υπακοής, της ταπεινώσεως και της αγνότητος, αυτός είναι ένας πραγματικός μοναχός του εσωτερικευμένου μοναχισμού». Ο λόγος αυτός του αγίου Τύχωνα του Ζαντόνσκι, ασφαλώς, δεν αντιμάχεται το Μοναχισμό όπως τον γνωρίζουμε στα Μοναστήρια και στις Σκήτες. Μιλά, όμως, για το πνεύμα της Μοναχικής ζωής, που μπορούμε να συναντήσουμε και μέσα στον κόσμο, στα πρόσωπα που έχουν κτήμα τους την υπακοή, την ταπείνωση, την αγάπη ως «καύσιν καρδίας υπέρ πάσαν την κτίσιν», κατά τον άγιο Ισαάκ τον Σύρο.
Ένα τέτοιο άνθρωπο, του «εσωτερικευμένου μοναχισμού», κηδεύσαμε το Σάββατο, 21 Μαϊου 2022, στο Ιερό Ησυχαστήριο της Αγίας Τριάδος. Με την ευλογία του Μητροπολίτη Λεμεσού – Ιδρυτή του Ησυχαστηρίου και πνευματικού της γιαγιάς Ελένης Κουσιάππα – ετοιμάστηκε ο τάφος της στο νεοσύστατο κοιμητήριο του Ησυχαστηρίου, για να ενταφιαστεί η 93χρονη γιαγιά, γνήσιον τέκνον του οσίου πατρός ημών Παναή του εκ Λύσης.
Εκ νεότητος μαθήτευσε «παρά τους πόδας αυτού», στην κατεχόμενη Λύση με την ιστορία και την παράδοση της, μαθαίνοντας την εν Χριστώ ζωή με το σταυρό και τον πόνο που οδηγεί στη χαρά της Ανάστασης. Γι’ αυτό κι έγινε πνευματική μητέρα πλήθος ανθρώπων, κάθε ηλικίας και μόρφωσης, που έτρεξαν για να την προπέμψουν «εις τας αιωνίους μονάς». Έτσι, επαληθεύτηκε ο λόγος του Κυρίου ότι «όποιος άφησε σπίτια ή αδελφούς ή αδελφές ή πατέρα ή μητέρα ή γυναίκα ή παιδιά ή χωράφια για χάρη μου, θα πάρει εκατό φορές περισσότερα και θα κληρονομήσει την αιώνια ζωή» (Ματθ. 19,29), κατά την παρατήρηση του αγίου Λεμεσού στον επικήδειο.
Η παρουσία του σκηνώματός της στο ναό της αγίας Αναστασίας κατά την ολονύκτια αγρυπνία, η ακολουθία της κηδείας και η όλη ατμόσφαιρα καθόλου δεν παρέπεμπαν σε θλίψη, αλλά, αντιθέτως, σε αναστάσιμη χαρά, χαρακτηριστικό σημείο της κηδείας των αγίων. Κι έγινε ο ενταφιασμός του σκηνώματός της στο Ιερό Ησυχαστήριο, «εις την γην εξ ης ελήφθη», πνευματικό θεμέλιο των μοναζουσών που ασκούνται σ’ αυτό, ώστε να γίνονται συνεχιστές της εκκλησιαστικής Παράδοσης που στηρίζεται στην υπακοή, στη μετάνοια, στην προσευχή, στις ακολουθίες, στην όλη ασκητική ζωή που οδηγεί στην ταπείνωση και στην αγάπη.
Αν επικαλούμαστε συχνά τις «ευχές των αγίων πατέρων ημών» είναι γιατί χωρίς αυτές βαδίζουμε μόνοι. Με τις ευχές, όμως, των αγίων πατέρων και μητέρων, προχωρούμε με ασφάλεια. Γιατί η επίκληση σημαίνει συμφωνία, εναρμόνιση της ζωής μας με τη δική τους, και συγχρόνως εκζήτηση της συμπαράστασής τους.
Η γιαγιά Ελένη – πνευματική μας μητέρα – με τη ζωή και το λόγο της που ήταν εμπειρικός, μας βεβαίωσε περί του εφικτού της εφαρμογής της ευαγγελικής ζωής. Γι’ αυτό, το πέρασμά της από τον κόσμο αυτόν καθόρισε την αιώνια πορεία της αλλά και την πορεία άλλων.
Οι ευχές και οι πρεσβείες της ας σκέπουν και βοηθούν όλο τον κόσμο, «συν πάσι τοις αγίοις».
