Διάβαζα, από το βιβλίο του Αγίου Νικολάου Καβάσιλα «Η Μυστική εν Χριστώ ζωή», τα εξής: «Τα θαύματα δεν υπήρξαν στη ζωή όλων των αγίων, αλλ’ ούτε όσοι εθαυματούργησαν ήσαν όλοι εργάται της αρετής. Πολλοί μεγάλοι άγιοι, που επέτυχαν θαυμαστά κατορθώματα ενώπιον του Θεού, δεν έκαναν κανένα θαύμα. Αντιθέτως, υπήρξαν μερικοί άνθρωποι πονηροί και κακοί, οι οποίοι επέδειξαν τέτοιες θαυματουργικές ενέργειες. Και σ’ αυτούς που επικαλούνται τον Χριστό δεν είναι τίποτε ακατόρθωτο, όχι διότι τους το προσφέρει η ενάρετη ζωή τους, αλλά για ν’ αποκαλυφθεί και να δοξασθεί ο προσκαλούμενος Κύριος».
Η πιο πάνω επισήμανση είναι, νομίζω, αναγκαία σήμερα που υπάρχει μια νευρωτική αναζήτηση του θαύματος ως απόδειξη της ύπαρξης του Θεού, της παρουσίας του, της αγάπης του. Κυρίως, όταν η αδυναμία του ανθρώπου τονίζεται μπροστά στα δύσκολα γεγονότα της ασθένειας, του θανάτου, των προβλημάτων. Βεβαίως, δεν είναι κακό να επικαλείται κανείς τον παντοδύναμο Θεό για να βοηθήσει. Εκείνος «γνωρίζει και δύναται».
Το πρόβλημα βρίσκεται όταν αναζητούμε γέροντες για να θαυματουργήσουν ή ταυτίζουμε το θαύμα με την αγιότητα του προσώπου. Σ’ αυτή την περίπτωση δίνεται η εντύπωση πως δεν ενδιαφέρει τόσο η πνευματική ζωή, η αρετή και η ζωή του Θεού, όσο τα χαρίσματα που φαίνονται και εντυπωσιάζουν, όπως το χάρισμα της θαυματουργίας, της προοράσεως και διοράσεως. Η πλάνη κυριαρχεί στο νου και την καρδιά του ανθρώπου κι αλλοίμονο σ’ αυτόν που το ενθαρρύνει…
Αλήθεια, το ζητούμενο είναι να εντυπωσιαστούμε ή να θεραπευτούμε; Μπορεί ένα θαύμα να δώσει γεύση «ζωής αιωνίου», να έχει δηλαδή συνέχεια, αν δεν μετανοήσει και αλλάξει μέσα του ο άνθρωπος; Τα θαύματα του Χριστού δεν έπεισαν ούτε τους Φαρισαίους, γιατί η σκληρότητα της καρδιάς τους δεν μπορούσε να δει την αγάπη και τη συμπόνια του Ιησού και να τον δεκτούν ως τον Υιό του Θεού.
Βέβαια, το να υπομένει κανείς την δοκιμασία του , να εμπιστεύεται την πρόνοια του Θεού, ακόμα κι όταν Εκείνος σιωπά, το να μην ζητά το θαύμα για να πιστέψει, είναι καταστάσεις ουσιαστικής σχέσης με το Θεό. Αντίθετα, η αναζήτηση των διαφόρων χαρισμάτων σε Γέροντες και Πνευματικούς δείχνει ανασφάλεια, απουσία αληθινής πίστης και πνευματική ασθένεια. Όχι πως δεν υπάρχουν στην Εκκλησία τα χαρίσματα, αλλά δεν είναι αυτά από μόνα τους «οδός σωτηρίας».
Ο Θεός μπορεί να μιλήσει μέσω οποιουδήποτε ανθρώπου, αρκεί ν’ αναζητούμε με ειλικρίνεια «του ακούσαι λόγον Κυρίου», ενώ, όταν απουσιάζει η διάθεση, δεν φωτίζει ούτε τον άγιο για να πει λόγο.
Ας ψάξουμε μέσα μας να βρούμε τον εαυτό μας, να μετανοήσουμε και να αναζητήσουμε το Θεό της καρδιάς μας, για να μας δοθεί ως δώρο ο φωτισμός, η γνώση και η θέα του Αθέατου. Τότε θα βεβαιωθούμε πως το πιο μεγάλο θαύμα βρίσκεται στην ψηλάφηση της «εντός ημών Βασιλείας».
π. Ανδρέας Αγαθοκλέους
