π. Ανδρέα Αγαθοκλέους
Είναι πανανθρώπινη ανάγκη και συγχρόνως πληρότητα της ύπαρξής μας η φιλία στη ζωή μας. Όσοι τη ζήσαν ομολογούν για τα θετικά της, όπως η χαρά, η ψυχική ξεκούραση, η ελευθερία από τη φιλαυτία και πολλά άλλα, μικρά και μεγάλα. Κι όσοι περάσαν τη ζωή τους χωρίς αυτήν, ζήσαν τη μοναξιά και την πίεση που προέρχεται από τον αβάσταχτο εαυτό τους. Να γιατί πρέπει από την καρδιά τους, να ευχαριστούν το Θεό όσοι γευτήκαν το θεϊκό αυτό δώρο στην ανθρώπινη διάστασή του.
Αν έτσι μπορεί να νιώσει κανείς, έχοντας φίλο άνθρωπο – με τα ελαττώματα, τις δυσκολίες και αναπηρίες του – πώς άραγε, μπορεί να νιώσει έχοντας φίλο το Θεάνθρωπο Χριστό; Βέβαια, με το φίλο μας επικοινωνούμε με τις αισθήσεις μας, γι’ αυτό μπορούμε να του μιλήσουμε, να τον ακούσουμε, να ιδωθούμε, ν’ αγκαλιαστούμε· να νιώσουμε, τέλος πάντων, χειροπιαστά την παρουσία του. Τον Θεό, που κανείς δεν τον έχει δει, πώς θα Τον έχουμε φίλο;
Ο ίδιος ο Κύριος, κατά την τελευταία νύχτα της επίγειας ζωής Του, αποκαλύπτει τη σχέση που θέλει να έχει με τους δικούς Του: «εσείς, είστε φίλοι μου, αν κάνετε αυτά που σας παραγγέλλω εγώ. Δε σας ονομάζω πια δούλους, γιατί ο δούλος δεν ξέρει τι κάνει ο Κύριός του. Εσάς, όμως, σας ονόμασα φίλους, γιατί σας έκανα γνωστά όλα όσα άκουσα από τον Πατέρα μου» (Ιω.15, 14-15).
Το να «κάνουμε αυτό που μας παραγγέλλει», είναι, ασφαλώς, η εφαρμογή των εντολών Του, δηλαδή η αγάπη προς Αυτόν κυρίως, και κατ’ επέκταση προς τους ανθρώπους. Αυτές οι δύο εντολές, που στη βάση τους είναι μία, αναλύονται στην καθημερινότητα, πρακτικά, με όλες εκείνες τις εντολές που μας ενώνουν με το Θεό και τους ανθρώπους. Γι’ αυτό, αμαρτία είναι καθετί που μας χωρίζει.
Οι εντολές, ως έκφραση αγάπης, μας κάνουν να αισθανόμαστε οικείοι –φίλοι με το Χριστό. Αν, όμως, γίνονται από φόβο της τιμωρίας – κόλασης ή συμφεροντολογικά «για να τα έχουμε καλά μαζί Του» ή για τον μελλοντικόν Παράδεισο, τότε χάνεται η χαρά της σχέσης. Η τήρηση των εντολών του Χριστού, που γίνονται με ελευθερία, ταπείνωση, αγάπη και άσκηση, ελκύει το Άγιο Πνεύμα μέσα μας, ώστε να «μας διδάξει να σκεπτόμαστε όπως σκέπτεται ο ίδιος ο Θεός, να αγαπάμε όπως αγαπά ο Θεός», κατά τον άγιο Σωφρόνιο του Έσσεξ[1]. Έτσι γινόμαστε φίλοι του Χριστού, αποκτούμεν ιδιαίτερη πνευματική σχέση μαζί Του.
Στο επίπεδο αυτής της σχέσης ο άνθρωπος:
- Έχει εμπιστοσύνη στην πρόνοια και αγάπη Του.
- Υπομένει τις όποιες δυσκολίες της ζωής.
- Ελπίζει στην υπέρβαση των δοκιμασιών και των θλίψεων.
- Χαίρεται τη ζωή με τις πολλές και ποικίλες ευλογίες της.
- Δεν είναι μίζερος, μεμψίμοιρος και καχύποπτος.
- Αγκαλιάζει όλους ό,τι και να’ναι, όπως και να’ναι.
- Πορεύεται την «τεθλιμμένην του βίου οδόν», γνωρίζοντας ότι τα χρόνια αυτά είναι σημαντικά αλλά προσωρινά.
- Προσδοκά στην αιώνια ασάλευτη συνάντηση, πρόσωπο με Πρόσωπο, με τον Κύριο και Θεό του, που είναι ο φίλος του εις αιώνας.
[1]Οψόμεθα το Θεό καθώς εστί, Ι.Μ. Τιμίου Προδρόμου, Έσσεξ 2016,σ.395.
