π. Ανδρέα Αγαθοκλέους
«Είπε ο Αββάς Παφνούτιος, ότι, περνώντας από δρόμο, μου συνέβη να ξεστρατίσω και να βρεθώ κοντά σε κεφαλοχώρι. Και είδα κάποιους να έχουν σμίξει αισχρά μεταξύ τους. Και στάθηκα, προσευχόμενος και ικετεύοντας για τις αμαρτίες μου. Και να, έρχεται Άγγελος έχοντας σπαθί και μου λέγει: “Παφνούτιε, όλοι όσοι κατακρίνουν τους αδελφούς των, μ’ αυτό το σπαθί θα χαθούν. Συ όμως, επειδή δεν κατέκρινες, αλλά ταπείνωσες τον εαυτό σου ενώπιον του Θεού, σαν να είχες κάμει ο ίδιος την αμαρτία, γι’ αυτό το όνομά σου έχει γραφεί στη βίβλο των ζώντων”»[1].
Η θέα του μέσα μας κόσμου, με αφορμή τη θέα των αμαρτιών των άλλων, δείχνει σοφία και αγιότητα. Αφού «ουδείς αναμάρτητος», είναι αυτονόητο ότι «σήμερα αυτός, αύριο εγώ». Άλλωστε, η αμαρτία, ενώ έχει πολλές εκφράσεις, έχει μία βάση: τη φιλαυτία που μας απομακρύνει από την αγάπη προς το Θεό και τον πλησίον. Γι’ αυτό το «η αμαρτία μου ενώπιον μου εστί δια παντώς», είναι αλήθεια! Τι σημασία έχει αν τη γνωρίζουν οι άλλοι με το να εκδηλωθεί ή την αγνοούν με το να κρυφτεί; Υπάρχει ο Θεός που όλα τα γνωρίζει, όχι ως αδυσώπητη παρακολούθηση αλλά ως αγάπη που άλλοτε καλύπτει κι άλλοτε αφήνει να φανεί, ώστε να δοθεί η ευκαιρία γι’ αλλαγή. Μυστήριο η πορεία και η σωτηρία του κάθε ανθρώπου!
Η περίπτωση του κ. Ανδρέα Κονάνου, ανθρώπου χαρισματικού και μορφωμένου, που βοήθησε πολλούς νέους να γνωρίσουν τον εαυτό τους και να αρχίσουν μια ωραία εκκλησιαστική ζωή, σίγουρα θλίβει. Όχι τόσο, κατά τη γνώμη μου, για τον σκανδαλισμό των «ακολουθούντων και ακουόντων αυτόν» - αν και τούτο είναι σημαντικό – όσο για τον ίδιο και κυρίως για την ιεροσύνη που έλαβε ως δώρο ουράνιο. Το να αποποιηθείς ένα τέτοιο δώρο είναι ύβρις. Εκτός αν προγραμματίστηκε να το πάρει η Εκκλησία και την πρόλαβε… Δεν γνωρίζω τους λόγους της απόφασής του, ούτε χρειάζεται.
Απλά, ως δημόσιο πρόσωπο που είναι και πρόσφατα ως κληρικός, που δημοσιοποίησε την απόφασή του, θεώρησα καλό να τη σχολιάσω εστιάζοντας το σχόλιό μου στα εξής:
- Το θλιβερό αυτό γεγονός θα πρέπει να μας οδηγήσει στην καρδιακή προσευχή – κραυγή: «Ο Θεός να φυλάξει!». Κανείς δεν μπορεί να καυχηθεί ότι υπάρχει αμαρτία που είναι αδύνατο να την κάμει. Όλοι μπορούμε να τα κάνουμε όλα, αν δεν προσέξουμε από την υπερηφάνεια και την κατάκριση.
- Η ιεροσύνη δεν είναι μια «δουλειά» που την αφήνω για να «προχωρήσω παρακάτω», να αναπτυχθώ επαγγελματικά, κοινωνικά ή προσωπικά. Δεν είναι κρίμα, για τον παπά να την αισθάνεται ασήκωτο βάρος και τρόπο στέρησης ελευθερίας; Να μην χαίρεται το θεϊκό δώρο, ώστε να υπομένει τις πολλές δυσκολίες της; Ωστόσο, «Ο Θεός να φυλάξει!».
Τελειώνω με αυτό που αναφέρει ο Άγιος Κύριλλος Ιεροσολύμων στις «Κατηχήσεις»: «Ο Θεός ας μας διακρατήσει όλους, φυλάσσοντάς μας μακριά από πνευματικές πτώσεις και σκανδαλισμούς. Και ας μας εδραιώσει στην πίστη, με τη Χάρη και τη δύναμη του Κυρίου Ιησού Χριστού, στον Οποίο πρέπει η δόξα στους αιώνες των αιώνων. Αμήν»[2].
[1] Είπε Γέρων, Εκδ. Αστήρ, Αθήναι 1974, σ. 283.
[2] Εκδ. Ετοιμασία, Ι. Μ. Τιμίου Προδρόμου Καρέας, 1991, σ.147
