π. Ανδρέα Αγαθοκλέους
Όσοι ζουν τις ακολουθίες στο ναό και ιδιαίτερα τη Θεία Λειτουργία, σίγουρα δεν είναι ευχαριστημένοι με την απαγόρευση που επιβλήθηκε, έστω κι αν η αναγκαιότητα για δραστικά μέτρα είναι δεδομένη, και οι λόγοι κατανοητοί και επιστημονικά ενδεικνυόμενοι για την υγεία όλων μας. Γιατί, η συμμετοχή αυτή δεν είναι «δίκην θεάτρου», αλλά απόρροια της καρδιακής σχέσης με το Χριστό, ο οποίος είναι η πηγή της όντως Ζωής. Άρα η στέρηση της Θείας Λειτουργίας και ιδιαίτερα της Θείας Κοινωνίας είναι για τους πιστούς στέρηση Ζωής, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Επειδή η εμπειρία κατανοείται μόνο με την εμπειρία, δεν είναι παράξενο που δεν καταλαβαίνουν τα πιο πάνω όσοι δεν έχουν τέτοια εμπειρία και οι οποίοι, με καλή διάθεση ενδεχομένως, επιτίθενται λεκτικά σ’ όσους εκφράζουν τη δυσκολία τους από τη στέρηση της Ζωής τους. Έτσι παρατηρείται μια έκδηλη έλλειψη σεβασμού και κατανόησης σε μια περίοδο μάλιστα που ορθά τονίζεται ο «σεβασμός στη διαφορετικότητα»!
Η «έκτακτη ανάγκη» που ουσιαστικά βρισκόμαστε και τα έκτακτα μέτρα που η κυβέρνηση παίρνει για καταστολή της κρίσης, δεν μπορούν να γίνονται εργαλεία στα χέρια κάποιων δημοσιογράφων για να κτυπούν ανθρώπους, οι οποίοι εμπράκτως απέδειξαν πόσο θυσιάζονται για το λαό και ο λαός τους αγαπά, όπως ο Μητροπολίτης Λεμεσού Αθανάσιος. Άλλωστε η προηγούμενη βιωτή και προσφορά του, μαρτυρούν την υπευθυνότητα, τη σοβαρότητα και το ενδιαφέρον του για την υγεία των συνανθρώπων του. Πού βρίσκεται το μεμπτό αν μετακίνησε την ώρα του Εσπερινού για τη γιορτή του Ευαγγελισμού, ώστε να προλάβουν οι άνθρωποι να πάνε στα σπίτια τους πριν τον «κατ’ οίκον περιορισμό»; Γιατί αυτή η επιθετικότητα;
Δεν γίνομαι δικηγόρος του, απλά καταθέτω τους προβληματισμούς μου, ενθυμούμενος παράλληλα το πιο κάτω ποίημα του μακαριστού Αρχιεπισκόπου Αυστραλίας Στυλιανού:
Η κοινή γνώμη
Ο Θεός να σε φυλάει απ’ τους ανθρώπους
όταν μπορούν να ψεύδονται
και μάλιστα δημόσια.
Τα λεγόμενα μέσα ενημερώσεως
τις περισσότερες φορές δεν είναι
παρά η πιο καλοστημένη λαιμητόμος της αλήθειας.
Φτάνει να μπορεί ένας να τυπώσει το ψέμα του σ’ ένα ημερήσιο φύλλο
κι ύστερα ξέρει πως σε λίγο άπειρα στόματα
θα επαναλάβουν το ίδιο ψέμα για αλήθεια
δίχως περίσκεψη και δίχως αιδώ.
Ενδιαφέρουσα ιστορία
αυτή η αλχημεία του Τύπου ̇
ένας άνθρωπος κρύβεται πίσω απ’ το τυπωμένο χαρτί
κι αυθαδιάζει εν ονόματι της κοινής γνώμης
– που ποτέ δεν την ρώτησε μήτε τον ξέρει –
βέβαιος μάλιστα πως η κοινή γνώμη δεν θα διαφωνήσει
απλούστατα, γιατί κοινή γνώμη δεν υπάρχει
περ’ απ’ το φάντασμα που αυτός χαλκεύει ο ασυνείδητος ταχυδακτυλουργός!