π. Ανδρέα Αγαθοκλέους
Είναι οδυνηρό το αίσθημα που προέρχεται από την απογοήτευση. Γιατί περιμένεις διαφορετικό αποτέλεσμα ή συμπεριφορά απ’ αυτό που, τελικά, έρχεται. Μένεις μετέωρος, απορημένος, διαλυμένος. Έτσι, φαντάζομαι, νιώθουν όσοι απογοητευτήκαν από εθνικούς ή κοινωνικούς αγώνες όπως και από ανθρώπους που αγαπήσαν γι’ αυτό και με ανιδιοτέλεια δοθήκαν.
Είναι και η απογοήτευση από τον εαυτό μας, που προσπαθούμε χωρίς αποτέλεσμα, που παλεύουμε να λυτρωθούμε από τις αδυναμίες και τα πάθη μας και δεν πάμε παραπέρα. Όπως και η απογοήτευση από την επαγγελματική αποτυχία, παρ’ όλες τις προσπάθειές μας.
Όλοι αυτοί οι λόγοι, και ενδεχομένως κι άλλοι, προκαλούν την απογοήτευση που γεμίζει την καρδιά μας θλίψη, πόνο κι εξαφανίζει τον ενθουσιασμό και την έμπνευση.
Ποιος δε δοκίμασε τέτοιο βίωμα; Ποιος δεν έγινε αιτία ν’ απογοητευτούν άλλοι απ’ αυτόν; Άλλωστε κι ο Χριστός δεν απογοήτευσε τους μαθητές Του και το λαό Του, με το να μην αντισταθεί στους σταυρωτές Του και να καταλήξει στον τάφο; Δεν απογοήτευσε, ακόμα, τους μάρτυρες με το να τους εγκαταλείψει στους διώκτες τους και να οδηγηθούν στο θάνατο; Δεν απογοητεύει, τελικά, τόσους ανθρώπους που περιμένουν την επέμβασή Του είτε για να τους θεραπεύσει είτε για να τους λυτρώσει από τα ποικίλα προβλήματα;
Απογοήτευση: μια άλλη δυνατότητα γνώσης του εαυτού σου. Εκεί που δεν μπορείς πια να στηριχτείς πουθενά, σε κανένα άνθρωπο, αρχίζεις να κατανοείς τη δυναμική του προσώπου σου, ότι, δηλαδή, μπορείς και θα πρέπει, ίσως, να χρησιμοποιήσεις πιο πολύ τα χαρίσματα και τις δυνατότητες που σου έδωσε ο Θεός ως καλός Πατέρας. Κι ακόμα, όσον αφορά την απογοήτευση από το Θεό, κατανοείς πως η σιωπή Του δεν είναι απόρριψη ή αδιαφορία, αλλά σπρώξιμο για να ωριμάσεις, βλέποντας τη ματαιότητα των εγκοσμίων και προσανατολιζόμενος σοβαρά προς απόκτηση νέων χαρισμάτων κι ευλογιών, που χωρίς τον πόνο της απογοήτευσης δεν θα τα αποκτούσες.
Φαίνεται πως τα αρνητικά βιώματα στο τέλος γίνονται θετικά και πως όσοι μας απογοήτευσαν, εν αγνοία τους έγιναν ευεργέτες μας. Κι ακόμα πως η απογοήτευση από τον εαυτό μας είναι η καλύτερη βάση για τη μετάνοια που οδηγεί στην «εντός ημών Βασιλεία».
Βέβαια, όσο θετικά και να ’ναι τ’ αποτελέσματα από την αποδοχή της απογοήτευσης, δεν τελειώνει μ’ αυτό η ευθύνη όλων όσων μάς πόνεσαν από την απογοήτευση που μας προκάλεσαν, όπως δε συγχωρείται ο δήμιος, επειδή, με το μαρτύριο που προκάλεσε στο μάρτυρα, δοξάσθηκε ο μάρτυρας από το Θεό. Αλλά δεν είναι ευθύνη μας κι ούτε μπορούμε να αντικαταστήσουμε τη μετάνοιά του. Θα πρέπει όμως να τον συγχωρέσουμε, γιατί, η συγχωρητικότητα ελευθερώνει το πρόσωπο και διευρύνει τους πνευματικούς του ορίζοντες, ώστε χωρίς απαιτήσεις πια να προχωρεί στην έσχατη ημέρα, της του Κυρίου παρουσίας, όπου θ’ αποκαλυφθεί το πρόσωπο του καθενός και θα τελειοποιηθεί στο βαθμό που το ετοίμασε για να δει τη δόξα του Θεού μας.
