π. Ἀνδρέα Ἀγαθοκλέους
Σχόλιο στό Ευαγγέλιο τῆς Κυριακῆς τῆς Σαμαρείτιδος
Σέ ἕνα θρησκευτικό καί κοινωνικό περιβάλλον πού ἡ διαφορετικότητα δέν τονίζει τήν ὀμορφιά τῆς «ἑνότητας ἐν τῇ ποικιλομορφίᾳ», ἀλλά διασπᾶ κοινωνίες καί πρόσωπα, ὁ Ἰησοῦς συναντᾶ μιά γυναῖκα Σαμαρείτισσα μέ ἀνήθικη ζωή.
Στό πηγάδι τοῦ Ἰακώβ γίνεται, ἀνέλπιστα γιά τή Σαμαρείτισσα, ἡ συνάντηση πού ἔμελλε νά ἀλλάξει τήν πορεία τῆς ζωῆς της καί τῶν παιδιῶν της, ἀλλά καί ἄλλων πού διά τοῦ ζωντανοῦ λόγου της θά μετανοοῦσαν καί θά φωτίζονταν στό δρόμο τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ, ὥστε νά ὀνομαστεῖ Φωτεινή.
Ἡ ἀποκάλυψη τῆς ζωῆς της ἀπό τόν Χριστό ὅτι «πῆρε πέντε ἄντρες καί αὐτός πού ζεῖ μαζί του δέν εἶναι ἄντρας της», βέβαια, δέν στόχευε στόν ἐξευτελισμό της. Ἐκείνη τήν ἐξέλαβε ὡς σημεῖον ὅτι «εἶναι προφήτης» καί βρίσκει τήν εὐκαιρία νά ρωτήσει τόν προβληματισμό της: πού εἶναι πιό σωστό νά λατρεύεται ὁ Θεός;
Ὁ Κύριος ὑπερβαίνει τό ὅποιο κατεστημένο (Σαμαρείτισσα, γυναῖκα) καί τῆς ἀποκαλύπτει τή μεγάλη ἀλήθεια ὅτι «ὁ Θεός εἶναι πνεῦμα. Κι αὐτοί πού Τόν λατρεύουν πρέπει νά τόν λατρεύουν πνευματικά καί ἀληθινά».
Ἡ περίπτωση τῆς Σαμαρείτισσας θά μᾶς θυμίζει γιά πάντα πώς γιά νά μᾶς συναντήσει ὁ Ἰησοῦς Χριστός καί νά μᾶς ἀποκαλυφθεῖ ὡς Υἱός τοῦ Θεοῦ του ζῶντος χρειάζεται νά Τόν ἀναζητοῦμε καρδιακά. Αὐτό δέν καθορίζεται οὔτε ἀπό τό τί λέμε οὔτε ἀπό τό τί κάνουμε, ἀλλά ἀπό τήν εἰλικρίνεια στίς προθέσεις μας.
Καί ἀκόμα, τά ὅποια πάθη μας καθορίζουν τήν πορεία μας καί ἀλλοιώνουν τό πρόσωπό μας μεταμορφώνονται ἔτσι ὥστε νά διακονοῦν τούς ἀνθρώπους, ὅταν ἔλθει στή ζωή μας ὁ Θεάνθρωπος.
Τότε, ὅλα ἀλλάζουν γιά μᾶς καί τούς γύρω μας. Γίνονται ὡραῖα, οὐσιαστικά, αἰώνια.
