π. Ανδρέα Αγαθοκλέους
Υπάρχει η αντίληψη ότι η Εκκλησία έχει ένα κατάλογο τι πρέπει να κάμνομεν για να είμαστε «καλοί χριστιανοί» και τι δεν πρέπει να κάμνομεν για να «μην πάμεν κόλαση». Ασφαλώς, η αντίληψη αυτή όχι μόνο δεν έχει καμία σχέση με την αλήθεια, αλλά παραπέμπει σε θρησκεία του νόμου, που ο χριστιανισμός είναι το εντελώς αντίθετο.
Ο Χριστός ήλθε στον κόσμο για να μας ελευθερώσει από τον τρόπο ζωής που συνθλίβει το πρόσωπο, δημιουργώντας την Εκκλησία που είναι ο ίδιος «παρατεινόμενος εις τους αιώνας». Η διδασκαλία Του, μα κυρίως η ζωή Του, δείχνει την ομορφιά που κρύβει ο καθένας μας, με το να προσπαθήσει να κάνει αυτό που μπορεί τη συγκεκριμένη περίοδο, αγαπώντας το Χριστό και θέλοντας να γίνει «η ζωή Του ζωή του».
Αυτό, βέβαια, δεν έχει να κάμει με την ασυδοσία όπου ο καθένας κάνει ό,τι θέλει με γνώμονα τη φιλαυτία του. Οι κανόνες, οι εντολές, υπάρχουν για να μας δείχνουν την τέλεια ζωή. Το πώς, όμως, θα βιωθεί η τέλεια ζωή από τον καθένα μας, εξαρτάται από τις δυνατότητες που έχει, τη δύναμη και τις αντοχές του, τον πόθο και το ζήλο του, όπως και τις συνθήκες που ζει.
Το Γεροντικό περιγράφει περιστατικά από τη Μοναχική πολιτεία, όπως και λόγια αγίων Γερόντων. Αν και αναφέρεται σε μοναχούς, μπορεί, κατ’ αναλογία, να έχει εφαρμογή και σε μας που ζούμε στον κόσμο με τα τρεχάματα και τις έννοιες μας.
Για το πώς αντιμετωπίζεται, σε κάθε περίπτωση ξεχωριστά, όποιος θέλει να ζήσει το Ευαγγέλιο, χωρίς να πνίγεται το πρόσωπο και να κάνει ό,τι κάνουν οι άλλοι, ενώ αδυνατεί, το κατανοούμε με το πιο κάτω γεγονός από τη στάση που τήρησε ο Αββάς Ποιμένας. «Ένας αδελφός ήλθε στον Αββά Ποιμένα και του λέγει: «Σπέρνω το χωράφι μου και κάνω απ’ αυτό ελεημοσύνη». Του λέγει ο γέρων: «Καλά κάνεις». Και έφυγε με προθυμία και αύξησε την αγάπη. Και άκουσε ο Αββάς Ανούβ τον λόγο και λέγει στον Αββά Ποιμένα: «Δεν φοβάσαι τον Θεό, έτσι μιλώντας στον αδελφό;» και σιώπησε ο γέρων. Ύστερα από δυο μέρες, φώναξε ο Αββάς Ποιμήν τον αδελφό και του λέγει, ενώ άκουε ο Αββάς Ανούβ: «Τι μου είπες προχθές; Γιατί είχα αλλού τον νου μου». Του λέγει ο αδελφός: «Είπα ότι σπέρνω το χωράφι μου και κάνω απ’ αυτό ελεημοσύνη». Και του είπε ο Αββάς Ποιμήν: «Νόμιζα ότι για τον αδελφό σου τον λαϊκό μίλησες. Αν όμως συ είσαι που κάνεις αυτό το έργο, δεν ταιριάζει σε μοναχό». Και εκείνος, ακούοντας, λυπήθηκε και είπε: «Άλλο έργο κανένα δεν ξέρω και δεν μπορώ να μην σπέρνω το χωράφι μου». Όταν λοιπόν έφυγε εκείνος, έβαλε μετάνοια στον Αββά Ποιμένα ο Αββάς Ανούβ, λέγοντας: «Συγχώρησε με». Και του αποκρίνεται: «Κι εγώ από την αρχή ήξερα ότι δεν είναι έργο μοναχού, αλλά σύμφωνα με τον λογισμό του τού μίλησα και του έδωσα προθυμία στην προκοπή της αγάπης. Τώρα όμως έφυγε λυπημένος και πάλι το ίδιο θα κάνει»[1].
Οι αληθινοί πνευματικοί πατέρες έχουν ως προτεραιότητα, στην καθοδήγηση των παιδιών τους, όχι την τήρηση των κανόνων αλλά το πρόσωπο και την ελευθερία του, δηλαδή τη σωτηρία του. Αυτό που μπορείς να κάνεις τώρα, αυτό έχει σημασία και αξία. Αύριο ίσως μπορείς να κάνεις αυτό που σήμερα δυσκολεύεσαι.
Έχουμε ένα Θεό που η αγάπη Του υπερβαίνει το «πρέπει» και το νόμο, γι’ αυτό θυσιάζεται, πεθαίνει κι ανασταίνεται, και μας χαρίζει την Εκκλησία Του, μέσα στην οποία μπορεί ο καθένας μας να βρει τον εαυτό του, τις δυνατότητες και τα χαρίσματά του, να μετανοήσει και να ζήσει, όσο θέλει και μπορεί, την ομορφιά της ζωής «της νυν και της μελλούσης».
[1] Είπε Γέρων, Εκδ. Αστήρ, Αθήναι 1974, σελ. 196-197
