Ἡ προσευχή εἶναι, Κύριε, ὄντως, ἕνα ἀπό τά μεγάλα δῶρα σου πρός ἐμᾶς, τά πλάσματά σου. Μιλοῦμε μαζί σου!
Σ’ εὐχαριστῶ πού μπορῶ νά σοῦ μιλῶ ὅπως νιώθω, πού καταλαβαίνω τίς προσευχές τῶν Ἁγίων Πατέρων καί μπορῶ νά σοῦ μιλῶ ὅπως ἐκεῖνοι, πού μπορῶ νά σέ συναντῶ καί νά ἑνώνομαι μαζί σου.
Ὅμως, ὅσο ὡραῖα καί νά νιώθω προσευχόμενος, ἄλλο τόσο δύσκολο εἶναι ν’ ἀποφασίσω νά προσευχηθῶ καί νά τό κάνω χωρίς τούς διάφορους διαλογισμούς, οἱ ὁποῖοι ἔρχονται ἀμέσως καί ἀπό παντοῦ. Μία πάλη εἶναι ἡ προσευχή, μέ τόν ἀκατάστατο ἑαυτό μου καί τό διάβολο. Μία πάλη καί μαζί σου γιά νά σέ βρῶ, καθώς κρύβεσαι... Μία πάλη δύσκολη, ἡ ὁποία ὁδηγεῖ σέ ἀνάπαυση. Κι ἐγώ, ὅπως οἱ μαθητές σου, σέ παρακαλῶ: «μάθε με νά προσεύχομαι». Γιατί, ὅ,τι καί νά κάνω, ὅ,τι καί νά σκεφτῶ γιά τήν προσευχή, ἄν ἐσύ δέν μέ διδάξεις μέ τό Πνεῦμα σου τό Ἅγιο, μάταια προσπαθῶ.
Ἐσύ, πού μ’ ἔφερες ἀπό τήν ἀνυπαρξία στήν ὕπαρξη καί μοῦ χάρισες τόσα δῶρα, χάρισέ μου καί τό «ἀδιαλείπτως προσεύχεσθαι», ὥστε νά εἶμαι ἑνωμένος μαζί σου, μέ σένα τόν ἀγαπημένο Κύριο καί Θεό μου!
π. Ἀνδρέας
