Ποιος λόγος είναι αρκετός για να υμνήσει, ω μακαρία, την αρετή σου, τις χάριτες που σου δώρισε ο Σωτήρας, αυτές που συ δώρισες στην κοινωνία των ανθρώπων;
Ω σωτηρία των ανθρώπων και φως του κόσμου και οδός που οδηγεί στον Σωτήρα. Γιατί αυτός είναι ο αίτιος και συ η «συναίτιος» του δικού μου αγιασμού και όλων εκείνων, τα οποία από το Σωτήρα δια μέσου σου και των δικών σου απήλαυσα μόνο• αίμα δικό σου είναι το αίμα που καθαρίζει τις αμαρτίες του κόσμου. Δικό σου μέλος είναι το σώμα μέσα στο οποίο αγιάστηκα, μέσα στο οποίο βρίσκεται η Καινή Διαθήκη και κάθε ελπίδα σωτηρίας. Δικό σου σπλάχνο είναι η βασιλεία του Θεού.
Ω συ Παρθένε, που είσαι ανώτερη από κάθε έπαινο κι από κάθε όνομα, που θα μπορούσε να σε χαρακτηρίσει, δέξου αυτόν τον ύμνο μας και μην παραβλέψεις την προθυμία. Και δώσε να μπορέσουμε να κατανοήσουμε και να ψάλλουμε κάπως καλύτερα τα μεγαλεία σου και τώρα, σ’ αυτή τη ζωή, και μετά από αυτήν, στην αιωνία. Αμήν.
