Κύριε, σ’ εὐχαριστῶ:
Γιά τό δῶρο τῆς ζωῆς.
Γιά τήν ὀμορφιά τῆς φύσης, πού ἀντανακλᾶ τή δική Σου.
Γιά τή γνώση τῆς χαρᾶς πού ἔρχεται «διά τοῦ σταυροῦ».
Γιά τά χαρίσματα πού μοῦ ἐμπιστεύεσαι «πρός οἰκοδομήν τοῦ Σώματός Σου».
Γιά ὅ,τι εἶμαι καί γιά ὅ,τι δέν εἶμαι.
Γιά ὅ,τι γνωρίζω καί γιά ὅ,τι ἀγνοῶ.
Γιά τήν ἀγάπη Σου, πού ἀκροθιγῶς γεύομαι καί ἐκπλήττομαι.
Γιά τή συγχώρεση πού μπορῶ νά ἀνανεώνομαι καί νά χαίρομαι.
Γιά τό ὅτι ὑπάρχεις εἰς αἰώνας αἰώνων· γι’ αὐτό μπορῶ νά ἐλπίζω, νά στηρίζομαι, νά ἐγκαταλείπω τόν ἑαυτό μου σ’ Ἐσένα, Κύριε καί Θεέ μου.
Σ’ εὐχαριστῶ· Σ’ εὐχαριστῶ· Σ’ εὐχαριστῶ!
π. Ἀνδρέας
