Ἁγίου Ἰουστίνου Πόποβιτς
Ἐμεῖς, οἱ χριστιανοί, γνωρίζουμε μέ σαφήνεια πώς ζώντας ἐν σαρκί ζοῦμε σέ μία γήινη, χοϊκή, φτιαγμένη ἀπό πηλό οἰκία, ἡ ὁποία κατεδαφίζεται μέ τόν θάνατο. Ὡστόσο, ἀπό αὐτήν τήν γκρεμισμένη οἰκία, μέσω τῆς γέφυρας τῆς πίστεως, ἡ ὁποία ἀνελίσσεται μεταξύ οὐρανοῦ καί γῆς, εἰσερχόμαστε μέ τήν ψυχή μας σέ νέα, ἀθάνατη οἰκία, σέ «οἰκίαν ἀχειροποίητον αἰώνιον ἐν τοῖς οὐρανοῖς», διότι κατά τόν ἐπίγειο βίο μας οἰκοδομοῦμε τήν «αἰώνιον ἐν τοῖς οὐρανοῖς» οἰκία μας, τό αἰώνιο κατοικητήριό μας.
Διάγουμε τόν βίο μας ἐδῶ, ἀλλά κτίζουμε ἐκεῖ˙ ζοῦμε στό ἐνθάδε, ἀλλά ἀφιερώνουμε ὅλο τόν χρόνο μας στό ἐπέκεινα. Πῶς; Μέ ποιόν τρόπο; Ὁ Κύριος μᾶς τό εἶπε στήν ἐπί τοῦ ὄρους Ὁμιλία: μέ τήν βοήθεια τῆς κάθε εὐαγγελικῆς ἀρετῆς μέ τήν ὁποία ζοῦμε στήν γῆ οἰκοδομοῦμε τήν «αἰώνιον ἐν τοῖς οὐρανοῖς» οἰκία μας. Καθώς οἱ ἅγιες ἀρετές δροῦν μέσα μας ἐδῶ στόν κόσμο, οἰκοδομοῦν τό αἰώνιο κατοικητήριό μας στόν οὐρανό, μεταφέρουν ὅλα τά πλούτη μας, ὅλους τούς θησαυρούς μας ἐκεῖ, «ὅπου οὔτε σής οὔτε βρῶσις ἀφανίζει, καί ὅπου κλέπται οὐ διορύσσουσιν οὐδέ κλέπτουσιν».
Αὐτή εἶναι ἡ κλήση μας ἐπί τῆς γῆς: ζώντας τή φθαρτότητα νά σπεύδουμε πρός τήν ἀφθαρσία, ζώντας στό θνητό νά σπεύδουμε πρός τήν ἀθανασία, ζώντας στό γήινο νά σπεύδουμε στόν οὐρανό.
