Ἁγίου Σεραφείμ τοῦ Σάρωφ
H ψυχή πού ἔχει κυριευτεῖ ἀπό θλίψη χάνει κάθε καλή διάθεση, ἐξασθενεῖ καί δέν μπορεῖ οὔτε νά δεχτεῖ μία συμβουλή ἀπό κάποιο φωτισμένο ἄνθρωπο οὔτε καί νά ἀποκριθεῖ μέ ἠρεμία. Ἡ θλίψη εἶναι ἕνα σκουλήκι πού σιγοτρώει τήν καρδιά. Αὐτός πού ἔχει πολεμήσει τά πάθη του βγαίνει νικητής ἀπό τή θλίψη. Ὅμως ἐκεῖνος πού παραμένει ὑποταγμένος σέ αὐτά δέν θά ἀποφύγει τόν ἐναγκαλισμό μέ τή θλίψη. Ὅπως ἡ φωτιά καθαρίζει τόν χρυσό ἔτσι καί τό κατά Θεόν πένθος καθαρίζει τήν καρδιά τοῦ ἁμαρτωλοῦ.
Γιά τίς παθολογικές καταστάσεις ὅπως ἡ στεναχώρια καί ἡ ἀπογοήτευση ὑπάρχει θεραπεία καί εἶναι ἡ προσευχή, ἡ ἀποχή ἀπό τίς ἀνούσιες κουβέντες, ἡ χειρονακτική ἐργασία στό μέτρο τῶν δυνατοτήτων καθενός, ἡ ἀνάγνωση τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ καί ἡ ὑπομονή. Ἡ ἀρρώστια αὐτή γεννιέται ἀπό τή μικροψυχία, τήν ὀκνηρία καί ἀπό τίς ἀνώφελες συζητήσεις.
