Γιώργου Κυπριανού
Ζούμε στην εποχή όπου η διαφορετικότητα ή καλύτερα το δικαίωμα στην απελευθερωμένη διαφορετικότητα ανεδείχθη σε μέγιστο ζήτημα. Με κύριο εκφραστικό της όργανο την «παρέλαση περηφάνιας», ιδιαίτερα η σεξουαλική διαφορετικότητα έγινε ένα επιτακτικό απαιτούμενο στις σύγχρονες κοινωνίες. Ωστόσο, η μοναδικότητα και η διαφορετικότητα του κάθε προσώπου ξεχωριστά, αποτελεί δεδομένο ανέκαθεν στην ανθρωπότητα. Εξ ορισμού, εκ γενετής, εκ φύσεως, εκ της φιλοσοφίας, εκ της μυθολογίας και εκ της θεολογίας και δη της χριστιανικής ο άνθρωπος εκλαμβάνεται ως μια μοναδική ανεπανάληπτη ψυχοσωματική προσωπικότητα. Άρα ουδείς αντιλέγει γι’ αυτό. Άσχετα αν κινήματα, νοοτροπίες και τακτικές βάναυσα και ανελέητα προέβησαν σε ψυχοσωματικές καταπιέσεις και καταδυναστεύσεις. Κι αυτό είναι αλήθεια και είναι καταδικαστέο κάθετα και οριζόντια.
Το θέμα όμως δεν είναι η διεκδίκηση των δικαιωμάτων της διαφορετικότητας ως απόλυτης ελευθερίας έναντι όλων αυτών των αντίθετων καταστάσεων, διότι πάντα εμφωλεύει ο κίνδυνος η αντίδραση να οδηγήσει σε ακρότητες. Στόχος είναι η υπαρξιακή και εις βάθος προσωπική διακήρυξη της μοναδικότητας του ανθρώπου, με άξονα τον σεβασμό, την αποδοχή και την συνάντηση με τον άλλο μέσα σε πλαίσιο κατανόησης και σεμνότητας, και όχι, όπως και κατάντησε, η εφαρμογή δια νόμου πλέον της δικτατορίας της διαφορετικότητας και του απελεύθερου σεξουαλικού προσανατολισμού.
Και πάλιν όμως, αποδεχόμενοι την ανάγκη πολλών ανθρώπων να δηλώσουν την καταπιεσμένη διαφορετικότητα και μοναδικότητά τους, εντούτοις, παρατηρούμε ένα σχιζοφρενικό φαινόμενο. Παράδειγμα, ενώ κοπτόμαστε για το δικαίωμα στην διαφορετικότητα, την ίδια στιγμή υποτάσσουμε τον εαυτό μας στον οδοστρωτήρα της μόδας. Υπακούουμε στις ισοπεδωτικές επιταγές της, εμφανισιακά, ενδυματολογικά, συμπεριφεριολογικά και άλλωσπως, καταργώντας ουσιαστικά τη μοναδικότητα του χαρακτήρα μας. Ενώ διακηρύσσουμε, ότι κανείς δεν πρέπει να καθορίζει την ταυτότητά μας παρά μόνο εμείς οι ίδιοι, την ίδια ώρα, πειθαρχούμε άκριτα στις σωματικές προδιαγραφές των ΜΜΕ και αξιολογούμε όλη την ύπαρξή μας και των άλλων ακόμα από το αν συμβαδίζει με τα μέτρα, τα κιλά, το ύψος, το χτένισμα, τους μυς και τα ποσοστά λίπους συγκεκριμένων μοντέλων, βλέπε και την εμφανισιακή καταδυνάστευση των παραλιακών προδιαγραφών. Και ο κατάλογος είναι μεγάλος με τέτοια παραδείγματα καθολικής αφομοίωσης σε επιταγές του life style της κάθε εποχής.
Θεωρώ, λοιπόν, ότι όταν κοπτόμαστε για τα αναφαίρετα δικαιώματα σε θέματα επιλογής φύλου και σεξουαλικού προσδιορισμού, να είμαστε τουλάχιστον ειλικρινείς. Ας μην προβάλλουμε ως σύνθημα την διαφορετικότητα και ας μην καυτηριάζουμε και δαιμονοποιούμε την ομοφοβία. Κανείς σοβαρός άνθρωπος δεν πρόκειται να αμφισβητήσει το δικαίωμα στην ελευθερία, στις επιλογές και στις συμπεριφορές και δεν θα γίνει ποτέ ομοφοβικός. Από την άλλη, όμως, και κανένας σοβαρός άνθρωπος που σέβεται τον εαυτό του δεν θα προβεί σε ακραίες διαδηλώσεις, δηλώσεις και δράσεις για να διακηρύξει τον σεξουαλικό ή άλλο προσανατολισμό του, είτε ετερόφυλο είτε ομόφυλο. Διότι η σεμνότητα και η ευγένεια δεν έχει να κάνει με το φύλο αλλά με τον άνθρωπο. Αυτό που λείπει, είναι η συνειδητοποίηση της μοναδικότητάς μας ενώπιον του ιδίου μας του εαυτού και μετά η όποια ανάγκη προφύλαξής της. Ο αυτάρκης δεν έχει ανάγκη από συνθήματα, ούτε από ταμπέλλες, ούτε από διακηρύξεις. Ζει και αισθάνεται ελεύθερος και μοναδικός πάντα, χωρίς να προκαλεί, χωρίς να χυδαιολογεί, χωρίς να ασεβεί, χωρίς να επιτίθεται και χωρίς να ασχημονεί.
