Παναγιώτη Καπαρῆ
«Χριστός Ἀνέστη, χαρά μου» ἦταν ὁ χαιρετισμός τοῦ ἁγίου παππούλη τῆς Ρωσίας, τοῦ θαυματουργοῦ ἁγίου Σεραφείμ τοῦ Σάρωφ, χαιρετισμός ὁ ὁποῖος ἐπαναλαμβάνεται συχνά πυκνά ἀπό Χριστιανούς σέ ὅλο τόν κόσμο. Ὄχι μόνο τήν περίοδο τῆς ἑβδομάδας τῆς διακαινησίμου, ἀλλά καθ’ ὅλη τήν διάρκεια τοῦ χρόνου.
«Χαρά μου», δυό λέξεις οἱ ὁποῖες φανερώνουν ὅλο τό μυστήριο τῆς ζωῆς, ὅλους τούς λόγους γιά τούς ὁποίους ἀξίζει κανείς νά ζεῖ. Πηγή τῆς χαρᾶς εἶναι ἡ ἐπικοινωνία μέ τόν πλησίον, μέ τόν ἐχθρό, τό συνάδελφο, τό γείτονα, τόν ἀδελφό, τόν κάθε ἄνθρωπο, ἀνεξαρτήτως φυλῆς, χρώματος καί φύλου. Ὡστόσο, προϋπόθεση γιά τήν ἀληθινή βίωση τῆς χαρᾶς, ἡ ἐπικοινωνία μέ τούς ἀνθρώπους νά τέμνεται μέ τήν ἐπικοινωνία μέ τό Θεό. Δυνατότητα βίωσης τῆς χαρᾶς ἔχουν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι, ἀνεξαρτήτως θρησκείας, φιλοσοφικῶν ἀντιλήψεων καί πεποιθήσεων, φτάνει νά ἀκολουθοῦν τό νόμο τῆς συνείδησής τους, ὁ ὁποῖος κατοικοεδρεύει στίς ψυχές ὅλων τῶν ἀνθρώπων. Ὡστόσο, καί σέ αὐτή τήν περίπτωση χρειάζεται ἀγώνας, ὥστε νά μήν ἀμαυρωθεῖ ἡ συνείδηση καί βλέπει τό μαῦρο γιά ἄσπρο καί ἀντιστρόφως.
Ὁ εὐκολότερος δρόμος γιά τή βίωση τῆς χαρᾶς, εἶναι ἡ ταπείνωση, ἡ ἁπλότητα καί ἡ παράδοση στό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Αὐτή εἶναι καί ἡ εἰδοποιός διαφορά ἀνάμεσα στούς ἁγίους ἀπό τούς ἁμαρτωλούς ἀνθρώπους. Οἱ ἅγιοι, ζώντας ἐν Χριστῷ, βλέπουν παντοῦ τή χάρη καί τά θαύματα τοῦ Θεοῦ καί εὐφραίνονται βιωματικά καί ὄχι χαζοχαρούμενα, στόν παράδεισο ὁ ὁποῖος ἀρχίζει ἀπό αὐτή τή ζωή καί συνεχίζεται στήν ἄλλη. Ζωή χωρίς χαρά, εἶναι ζωή κολασμένη, ἀλλά καί ζωή χωρίς Χριστό, εἶναι ζωή πού ὁδηγεῖ στό θάνατο. Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ καί ἡ νίκη ἐπί τοῦ θανάτου, φέρνει τήν ἀληθινή χαρά στούς ἀνθρώπους.
