Γιώργου Κυπριανοῦ
Ἡ ἐποχή μας χαρακτηρίζεται ἀπό ραγδαῖες, ἀνατρεπτικές, ποικίλες καί ριζικές ἀλλαγές. Τίποτα πιά δέν παραμένει τό ἴδιο. Σέ πολύ μικρά χρονικά διαστήματα πολλά δεδομένα ἀνατρέπονται, γκρεμίζονται καί ἀναδιαμορφώνονται. Ἐνώπιον, λοιπόν, αὐτῆς τῆς μεγάλης ἀναπροσαρμογῆς τῶν πάντων, τῆς μεγάλης ἀλλαγῆς στήν προσωπική ἀλλά καί στή συλλογική ζωή μας, στεκόμαστε μέ ἀγωνία καί προβληματισμό. Ἰδιαίτερα, ὡς χριστιανοί, ὡς μέλη τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ στόν σύγχρονο κόσμο ψάχνουμε συνεχῶς τήν πορεία μας ὑπό τό φῶς τῶν νέων δεδομένων. Κι ἡ πορεία μας ἀναγκαστικά καί ἀναπόδραστα ξεκινᾶ καί περνᾶ ἐν τῷ κόσμῳ τούτῳ.
Στή ζωή τῆς Ἐκκλησίας διακρίνονται δυό μεγάλα κεφάλαια. Τά «ρέοντα» καί τά «ἑστῶτα». Τά «ρέοντα» εἶναι οἱ ἀνθρώπινες καταστάσεις καί συνθῆκες, οἱ ὁποῖες ἔρχονται καί φεύγουν, δέν μένουν ποτέ οἱ ἴδιες, κυλοῦν μέσα στήν πάροδο τοῦ χρόνου χωρίς σταματημό καί σταθερότητα. Ἀπό τήν ἄλλη, τά «ἑστῶτα» εἶναι τά αἰώνια καί σταθερά, τά τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ, οἱ αἰώνιες καί ἀναλλοίτωτες ἀλήθειες τῆς Ἐκκλησίας, πού ἀφοροῦν τήν ὕπαρξη τοῦ Θεοῦ καί τή σχέση του μέ τόν κόσμο καί τόν ἄνθρωπο καί κατ’ ἐπέκταση τή σωτηρία τους. Καί αὐτά εἶναι πάντα ἀμετακίνητα καί ἀπαράλλαχτα. Ὁ Χριστός ὁ αὐτός, χθές καί σήμερον καί εἰς τούς αἰώνας.
Ὁ χριστιανός, λοιπόν, καλεῖται νά ἰσορροπήσει μεταξύ «ρεόντων» καί «ἑστώτων», νά διακρίνει τό ὅριο μεταξύ τῶν δυό καί νά καθορίσει τήν πορεία του. Καλεῖται νά κρατήσει σταθερό τόν στόχο καί τήν ἀναφορά του στά «ἑστῶτα», μένοντας ἀνέπαφος καί ψυχικά ἀλώβητος ἀπό τήν δύναμη καί ἔνταση τῶν «ρεόντων». Οὐσιαστικά, καλεῖται νά ἑστιάσει τήν προσοχή καί τήν προσήλωσή του στό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ, ἔχοντάς Τον σταθερή καί ἀσφαλῆ πυξίδα, προσπαθώντας νά παραβλέψει καί νά ὑπερβεῖ τίς ὅποιες ἀνακατατάξεις καί ἀναταράξεις τῆς ἐγκόσμιας ζωῆς.
Ἔτσι καί στίς μέρες μας. Τά πράγματα ὁδεύουν συνεχῶς πρός μία ἀβέβαιη καί ἀνασφαλῆ κατεύθυνση. «Τά πάντα ρεῖ» κατά τό ἀρχαῖον. Ὅλα ἀλλάζουν καί δυστυχῶς ὄχι πρός τό καλύτερο. Οὔτε ἡ ὑπερφίαλη τεχνολογική ἀνάπτυξη, οὔτε ἡ ριψοκίνδυνη καί ἀνεξέλεγκτη χρήση τῆς βιοτεχνολογίας, οὔτε ἡ ἀσύδοτη χρήση τῶν μέσων κοινωνικῆς δικτύωσης, οὔτε ἡ χαλάρωση τῶν ἠθικῶν ἀναστολῶν, οὔτε ἡ πολυπολιτισμικότητα κατόρθωσαν τελικά νά δώσουν ἐλπίδες γιά ἀσφαλῆ καί καλύτερη πορεία τοῦ κόσμου. Μᾶλλον τό ἀντίθετο.
Μένει, λοιπόν, ὁ χριστιανός καί πολίτης τοῦ κόσμου τούτου νά θέσει στόχο, πυξίδα, ἄγκυρα, καταφυγή, δύναμη, ἐχέγγυο καί βάση τήν πηγή τῆς ζωῆς, τόν ποτέ διαψεύσαντα καί ἀθετήσαντα λόγον καί ὑπόσχεσιν, τόν δωρεοδότην Χριστόν. Ὥστε, κι ἄν ὅλα τριγύρω ἀλλάζουνε, ὅλα νά μένουν τά ἴδια μέσα μας, ἡ πίστη καί ἡ ἀγάπη μας ἀναλλοίωτη καί ἀμετακίνητη στόν μόνον ἀληθινά ἀγαπήσαντα καί σώσασαντα ἡμᾶς, Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν. Ἄλλη διέξοδος δέν ὑπάρχει. Ὁ καιρός ἐγγύς.
