Θωμά Ιωαννίδη
Τήν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς συγκροτεῖται μία πολυεθνική σύναξη ἀπό ἀνθρώπους διαφορετικῶν ἐθνῶν, ἦσαν δὲ εἰς Ἱερουσαλὴμ κατοικοῦντες Ἰουδαῖοι, ἄνδρες εὐλαβεῖς ἀπὸ παντὸς ἔθνους τῶν ὑπὸ τὸν οὐρανόν (Πράξ. 2,5), οἱ ὁποῖοι ἄκουσαν τή μαρτυρία τῶν Ἀποστόλων στή γλῶσσα τους. Ἡ ποικιλία τῶν γλωσσῶν καί τῶν πολιτισμῶν32 δηλώνει τό σεβασμό τοῦ κάθε ἀνθρώπου χωρίς τή συγχώνευσή του ἤ τή διάσπασή του σέ μεμονωμένο ἄτομο33. Τό ἀνθρώπινο ἄτομο ἐντασσόμενο στήν ἐν Χριστῷ κοινωνία ὄχι μόνο δέν ἀπορροφᾶται ἤ χάνεται σέ αὐτήν, ἀλλά ἀντίθετα μεταμορφώνεται ἁγιοπνευματικά σέ πρόσωπο, στά ὅρια μιᾶς δια-προσωπικῆς κοινωνίας, ταυτότητας φρονήματος, ἐλευθερίας καί ἀγάπης.
Ὁ πλουραλισμός δέν εἶναι μόνο μία κατάσταση ἀντικειμενική τοῦ προσώπου, ἀλλά καί ὑποκειμενική, γιατί ἀντιβαίνει πρός τόν ἀτομισμό, ὁ ὁποῖος ἀγνοεῖ ἤ καί ἀπορρίπτει τήν ὕπαρξη τοῦ ἄλλου. Ἡ ἔννοια τοῦ πλουραλισμοῦ, σέ συσχετισμό μέ τό πρόσωπο, συνιστᾶ ἀνατροπή τῶν ἀτομικιστικῶν ὁρίων καί τήν πορεία συνάντησης τοῦ ἄλλου μέ προθέσεις θετικῆς ἀποδοχῆς του. Ἡ ἀποχώρηση τοῦ νεότερου υἱοῦ, στήν παραβολή τοῦ ἀσώτου (Λουκ.15,11-32)34, ἑρμηνεύεται ὡς ἀπόρριψη εἴτε τοῦ Θεοῦ εἴτε τοῦ πλησίον εἴτε τῆς οἰκογένειας, εἴτε τοῦ κοινωνικοῦ συνόλου, τῆς πλουραλιστικῆς συνύπαρξης, ἐπειδή ἐκλαμβάνεται ὡς τυραννική τοῦ ἀτομικισμοῦ. Τό ἴδιο καί ὁ πρεσβύτερος υἱός, ὁ ὁποῖος ἀπορρίπτει τόν ἐπιστρέψαντα ἀδελφό του, ἀπορρίπτει τήν πλουραλιστική συνύπαρξη μέ τόν ἄλλο. Ἡ κριτική τοῦ Χριστοῦ, μέσα ἀπό τήν παραβολή, στρέφεται πρός τήν ἐθνική καί θρησκευτική μονοσήμαντη ἀντιμετώπιση τῶν Φαρισαίων, οἱ ὁποῖοι, ὅπως ὁ πρεσβύτερος ἀδελφός, ἀπέρριπταν τό θρησκευτικό καί ἐθνικό πλουραλισμό ἤ ἀπέκλειαν τή δυνατότητα σωτηρίας τῶν ἄλλων ἐθνῶν, σύμφωνα μέ τό σχέδιο τῆς θείας Οἰκονομίας.
