Θωμά Ιωαννίδη
Ἡ πιό βασική ἔννοια τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς ἡ ἀγάπη δέν προβάλλεται ποτέ ὡς θεωρητική ἀρχή ξεκομμένη ἀπό τή ζωή ἤ ὡς συναισθηματική κατάσταση, ἀλλά ὡς ρυθμιστικός παράγοντας τῆς ζωῆς καί τῶν σχέσεων τῶν ἀνθρώπων. Ἡ σπουδαιότητα καί ἡ κεντρικότητά της διαφαίνεται ἀπό τήν ἀπάντηση τοῦ Χριστοῦ στήν ἐρώτηση τοῦ νομικοῦ: ποία ἐντολὴ μεγάλη ἐν τῷ νόμῳ; ὁ δὲ ἔφη αὐτῷ· ἀγαπήσεις κύριον τὸν Θεόν σου ἐν ὅλῃ τῇ καρδίᾳ σου καὶ ἐν ὅλῃ τῇ ψυχῇ σου καὶ ἐν ὅλῃ τῇ διανοίᾳ σου· αὕτη ἐστίν ἡ μεγάλη καὶ πρώτη ἐντολή. δευτέρα δὲ ὁμοία αὐτή· ἀγαπήσεις τὸν πλησίον σου ὡς σεαυτόν, ἐν ταύταις ταῖς δυσῖν ἐντολαῖς ὅλος ὁ νόμος κρέμαται καὶ οἱ προφῆται (Ματθ. 22,36-40) ἤ ἄλλως «πάντα οὖν ὅσα ἐὰν θέλητε ἵνα ποιῶσιν ὑμῖν οἱ ἄνθρωποι, οὕτως καὶ ὑμεῖς ποιεῖτε αὐτοῖς· οὗτος γάρ ἐστιν ὁ νόμος καὶ οἱ προφῆται» (Ματθ. 7,12). Αὐτή ἡ ἐντολή τῆς ἀγάπης ἀποτελεῖ καί τήν τελευταία παρακαταθήκη τοῦ Χριστοῦ πρός τούς μαθητές του: «ἐν τούτῳ γνώσονται πάντες ὅτι ἐμοὶ μαθηταί ἐστε, ἐὰν ἀγάπην ἔχητε ἐν ἀλλήλοις» (Ἰω. 13,35).
Ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ δέν παραμένει σέ μιά στατική αὐτάρκεια, ἀλλά εἰσέρχεται δυναμικά στόν κόσμο, ὡς πηγή ἀγαθότητας καί γίνεται πρότυπο γιά τή θεμελίωση τῶν διαπροσωπικῶν ἀνθρωπίνων σχέσεων. Στό Α΄ Κορ. 13, τό ὁποῖο εἶναι γνωστό ὡς ὕμνος τῆς ἀγάπης («Ἐὰν ταῖς γλώσσαις τῶν ἀνθρώπων λαλῶ καὶ τῶν ἀγγέλων, ἀγάπην δὲ μὴ ἔχω...»), περιγράφεται ἀναλυτικά ὁ τρόπος μέ τόν ὁποῖο ἡ ἀγάπη διαποτίζει ὁλόκληρη τήν ἀνθρωπίνη ὕπαρξη καί διαπνέει τίς διαπροσωπικές σχέσεις (πρβλ. «κατανοῶμεν ἀλλήλους εἰς παροξυσμὸν ἀγάπης καὶ καλῶν ἔργων» Ἑβρ. 10,24) καί προβάλλεται ἡ ἀγάπη ὡς ἡ σημαντικότερη τῶν δύο ἄλλων χριστιανικῶν ἀρετῶν, τῆς πίστεως καί τῆς ἐλπίδος, πίστις, ἐλπίς, ἀγάπη... μείζων δὲ τούτων ἡ ἀγάπη (Α΄ Κορ. 13,13).
