Ἀρχιμ. Βασιλείου Ἰβηρίτη (Γοντικάκη)
Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ἐπειδή ζεῖ τό πλήρωμα τῆς χαρᾶς τῆς Ἀναστάσεως, παρουσιάζει τόν Χριστό ὡς Βασιλέα τῆς Δόξης στή Σταύρωσι καί στόν Ἐπιτάφιο ὕπτιο νεκρό. Αὐτή ἡ εἰκόνα εἶναι μία ὁμολογία πίστεως καί φανέρωσι τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ ἤθους. Τά λέει ὅλα ἐν σιγῇ. Πιστοποιεῖ τή νίκη κατά τοῦ θανάτου καί τήν μέθ’ ἡμῶν παρουσία τοῦ Κυρίου, ὁ ὁποῖος δέν μᾶς ἐπισκέπτεται, οὔτε μᾶς χαροποιεῖ πρόσκαιρα, ἀλλά μᾶς συνοδεύει εἰς ζωή αἰώνιον. «Ἐάν τε οὖν ζῶμεν ἐάν τε ἀποθνήσκωμεν, τοῦ Κυρίου ἐσμέν».
Οἱ πιστοί ζοῦν τή λειτουργική χαρά τῆς εἰς οὐρανούς ἀνόδου καί τήν μεθ’ ἡμῶν παρουσία τοῦ Κυρίου. Αὐτό γεμίζει τά πάντα μέ τή βεβαιότητα τῆς σωτηρίας. Καί ὁδηγεῖ στό «δόξα τῷ θεῷ πάντων ἕνεκεν». Ἐάν δέν φτάνεις σ’ αὐτή τήν δοξολογία, σημαίνει ὅτι εἶσαι δοῦλος στή φθορά. Καί συνέχεια κλαίγεσαι καί παραπονιέσαι, πάντων ἕνεκεν. Ἤ ὅλα γίνονται ἀφορμή χαρᾶς καί δοξολογίας ἤ ὅλα γίνονται αἰτία μουρμούρας καί παραπόνων. Ἐδῶ καταλήγουμε στό « Δόξα τῷ Θεῷ πάντων ἕνεκεν». Ὁ θάνατος τεθανάτωται. Καί ὁ ἄνθρωπος κινεῖται ἐλεύθερα στόν πόνο καί στή χαρά, σέ τούτη τή ζωή καί στήν ἄλλη, πού εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Ἀναστημένος Χριστός.
Ἐπειδή γίνεται ἡ ἐπίσκεψη τῆς Χάριτος ἐν τοῖς καθ’ ἡμᾶς καί ἡ ἀνάληψις τῶν πάντων ἐν τοῖς ὑψίστοις, γι’ αὐτό στό τέλος πού εἶναι ἡ ἀρχή τῆς καινῆς Πολιτείας, εὐχαριστεῖς γιά ὅλα, καί εἶσαι εὐγνώμων γιά τά βάσανα καί αὐτούς πού θέλησαν νά σέ διαλύσουν. Καί σέ ἔκαναν νά καταλάβης τήν ἀήττητη δύναμι πού κρύβεις μέσα σου ὡς δῶρο Θεοῦ. Γι’ αὐτό, Βασιλεύς τῆς Δόξης δέν παρουσιάζεται ὁ Κύριος στήν Ἀνάστασι ἀλλά στή Σταύρωσι. Καί αὐτό ἀενάως διακηρύττει τό: Ἀληθῶς Ἀνέστη ὁ Κύριος, καί μένει μεθ’ἡμῶν εἰς τόν αἰώνα. Στήν ἐρώτησι: ποιός τά καταλαβαίνει ὅλα αὐτά; Ἡ ἀπάντησι εἶναι: δέν τά καταλαβαίνει ἀλλά τά ζῆ ὁ ἄνθρωπος πού ἀγαπᾶ, πονᾶ καί περιμένει.
