Μητροπολίτη Λεμεσοῦ Γέροντα Ἀθανασίου
H ἐποχή μας χαρακτηρίζεται ἀπό τό ἄγχος, ἀπό τήν κούραση, ἀπό τήν ἀγωνία τῶν ἡμερῶν, ἀπό τίς πολλές θλίψεις πού συμβαίνουν γύρω μας, ἀπό τή μοναξιά… Ζοῦμε μέσα σέ πόλεις μεγάλες κι ὅμως πάσχουμε ἀπό μοναξιά! Μπορεῖ νά ζοῦμε μέσα στήν οἰκογένειά μας, μέσα σ’ ἕνα σπίτι καί νά αἰσθανόμαστε ὅτι κανείς δέν μᾶς καταλαβαίνει, κανείς δέν ἐπικοινωνεῖ μαζί μας, ὅτι εἴμαστε μόνοι μας, ἐγκαταλελειμμένοι, πεταμένοι, ὅτι δέν ἔχουμε ἕνα ἄνθρωπο ν’ ἀκουμπήσουμε, ὅτι δέν ἔχουμε κάποιο πού νά μᾶς ἀγαπᾶ πραγματικά ἤ καί πού νά τόν ἀγαποῦμε πραγματικά κι αὐτά τά πράγματα ὅλα μᾶς διαλύουν καί μᾶς κάνουν νά μήν ξέρουμε ποῦ νά στραφοῦμε. Μπαίνει ἡ ψυχή μας πραγματικά μέσα σ’ ἕνα ὑπαρξιακό σκοτάδι, σ’ ἕνα μεγάλο σκοτάδι γιά τό ποῦ θά πᾶμε καί πῶς θά βγοῦμε ἀπ’ ὅλη αὐτή τήν περιπέτεια!
Παρά ταῦτα ὅμως, ἡ Ἐκκλησία μας ἐδῶ καί αἰῶνες ἐπαναλαμβάνει συνεχῶς τήν προτροπή: «Ἑαυτούς καί ἀλλήλους καί πᾶσαν τήν ζωήν ἡμῶν Χριστῷ τῷ Θεῷ παραθώμεθα», πού ὄντως φαίνεται πάρα πολύ σπουδαία. Σκεφθήκατε ἕνα ἄνθρωπο ὁ ὁποῖος εἶναι φορτωμένος ἕνα βαρύ φορτίο, ἕνα μεγάλο φορτίο κι ἔρχεται κάποιος καί τοῦ λέει «ἄφησέ με νά τό πάρω τό φορτίο ἐγώ» καί μᾶς ξεφορτώνει καί μᾶς βγάζει τό φορτίο ἀπό πάνω μας καί τό παίρνει ἐκεῖνος! Κι αἰσθανόμαστε ἐμεῖς μεγάλη ἄνεση, μεγάλη ξεκούραση, γιατί μᾶς πῆρε τό φορτίο. Καί δέν τό πῆρε γιά νά τό πετάξει κάπου ἀλλοῦ, ἀλλά γιά νά τό ὁδηγήσει μέ τόν καλύτερο τρόπο ἐκεῖ πού θά θέλαμε ἐμεῖς νά ὁδηγηθεῖ. Φτάνει νά τοῦ δώσουμε ἐμπιστοσύνη! Φτάνει νά τόν ἀφήσομε νά πάρει αὐτό τό φορτίο ἀπό πάνω μας! Αὐτό σημαίνει τό «παραθώμεθα»: νά τά δώσουμε στά χέρια τοῦ Θεοῦ ὅλα.
