Συμβαίνει κάποτε νά ἀξιωνόμαστε τήν ἐμπειρία ἑνός μεταμορφωμένου κόσμου, τήν ἐμπειρία τῆς εἰσόδου στόν κόσμο ἑνός στοιχείου θαυμαστοῦ, θεϊκοῦ· τήν ἐμπειρία αὐτή ὀφείλουμε νά συντηρήσουμε σάν ἕνα πολύτιμο δῶρο κι ἔπειτα νά βγοῦμε στόν κόσμο γιά νά τήν μοιραστοῦμε μέ τούς ἄλλους.
Θά μπορέσουμε ὅμως νά τή μεταδώσουμε μόνο ἄν ἐπωμιστοῦμε τόν ἀγώνα τῆς νηστείας καί τῆς προσευχῆς. Ἡ νηστεία δέν πρέπει νά εἶναι ἁπλῶς ἡ φυσική νηστεία ἀλλά ἡ ἀποχή ἀπό ὁτιδήποτε ἔχει γιά κέντρο τούς ἑαυτούς μας, ἀπό τήν κάθε αὐτοαγάπη, τόν κάθε ἐγωισμό, τήν κάθε πνευματική καί συναισθηματική ἀπληστία, τήν κάθε ἐπιθυμία γιά κατοχή ἤ γιά ἀνεξέλεγκτη ἐλευθερία.
Αὐτό μποροῦμε νά τό πετύχουμε μόνο ἄν προσευχόμαστε καί πιό πέρα ἀπό αὐτό ὄχι ἄν ἁπλῶς ἐπαναλαμβάνουμε τίς λέξεις μίας προσευχῆς ἀλλά ἄν βιάζουμε τούς ἑαυτούς μας νά εἰσχωροῦν στό πνεῦμα καί τίς σκέψεις τῶν ἁγίων, ἄν προσπαθοῦμε μέ ὁλόκληρο τό εἶναι μας μέσα σ’ αὐτό τό συννεφιασμένο, σκοτεινό, ὀρφανεμένο κόσμο νά παραμένουμε σέ ἐπαφή μέ τό ζωντανό Θεό πού εἶναι φῶς, χαρά καί ζωή.
