Η ποιμαντική δεν είναι μέθοδος για να πείσουμε τους νέους για κάτι. Η Εκκλησία δεν είναι ένας οργανισμός που απλώς μαζεύει οπαδούς αλλά διαμορφώνονται πρόσωπα. Πρόσωπα εν Χριστώ.
Η ποιμαντική είναι μετάδοση ζωής. Και για να δώσουμε ζωή πρέπει να έχουμε ζωή. Η ουσία της πνευματικότητας φαίνεται από το αν ο άνθρωπος έχει χαρά. Η ουσία της ποιμαντικής είναι η προσωπική μας σχέση με τον Χριστό, που καθρεπτίζεται και προβάλλεται στις σχέσεις μας με τους ανθρώπους.
Η προσωπική σχέση με το Χριστό, είναι και η ουσία της πνευματικής ζωής αλλά και η ουσία της ποιμαντικής. Δεν είναι απλώς να κάνουμε καλά παιδάκια ηθικά και νομοταγή, αλλά να τους εμπνεύσουμε την προσωπική σχέση με το Χριστό και μετά σαν συνέχεια αυτής της σχέσης θα έρθουν και τα υπόλοιπα.
Θα είναι όμως αυθεντικά, θα είναι γνήσια, δεν θα είναι επιβολή δεν θα είναι κάτι σαν πίεση, δεν θα είναι απειλής ή φοβίας.
Χρειάζεται να υπάρχει ελευθερία και αυτό το έχουμε αν έχουμε αρχοντιά μέσα μας. Η αρχοντιά και η χαρά που εκπέμπουμε, αυτό μόνο είναι μια ποιμαντική.
Ένα χαμόγελο μιας αρχοντικής καρδιάς και ευγενούς καρδιάς είναι 100 κηρύγματα. Το τι εκπέμπουμε είναι πολύ βασικό.
Γιατί μπορεί να κάνουμε κηρύγματα θεολογικά, αλλά να νοιώθει ο άλλος ότι δεν έχουμε κάτι που να τον αγγίζει, που να τον περιθάλπει, που να τον αγκαλιάζει. Είναι πάρα πολύ βασικό και αυτό έχει να κάνει με τη δική μας κατάσταση, τη διαμόρφωση του δικού μας ήθους. Προϋποθέτει κάτι πιο σημαντικό που δίνει νόημα και κατεύθυνση σε κάθε γνώση και μόρφωση. Την πνευματική εμπειρία και το βίωμα.
Αυτό μας δίνεται από το Θεό, είναι δώρο του Θεού είναι η χάρις Του.
