Το ζητούμενο στην πνευματική ζωή είναι η απόκτηση του Αγίου Πνεύματος. Η απόκτηση του Αγίου Πνεύματος επιτυγχάνεται με την εκπλήρωση των εντολών του Χριστού μας. «Ο έχων τας εντολάς μου και τηρών αυτάς, εκείνος έστιν ο αγαπών με». Εκείνος ο οποίος κατέχει, φυλάττει μέσα του τις εντολές του Χριστού μας από τη μια, και από την άλλη τις εφαρμόζει έμπρακτα στους πλησίον του, εκείνος είναι που πραγματικά αγαπά τον Χριστό.
Οι εντολές αν και φαίνονται πολλές, συνοψίζονται και επικεντρώνονται σε μια, με δυο όμως σκέλη: «αγαπήσεις Κύριον τον Θεόν σου εξ’ όλης της καρδίας σου και όλης της ψυχής σου και εξ’ όλης της διανοίας σου και εξ’ όλης της ισχύος σου και τον πλησίον σου ως εαυτόν». Η αγάπη είναι και εκφραστική και φθεγγομένη, αλλά χρειάζεται και τη σφραγίδα της πρακτικής εκδήλωης, της θυσίας, κατά τον λόγο του Κυρίου «μείζονα ταύτης αγάπην ούδείς έχει, ίνα τις την ψυχήν αυτού θη (θυσιάσει) υπέρ των φίλων αυτού». Κι όταν ο άνθρωπος εκτελέσει το έργον της αγάπης σωστά, τότε ακούει το Χριστό μας να του λέει: «ο δε αγαπών με αγαπηθήσεται υπό του Πατρός μου και εγώ αγαπήσω αυτόν ... και προς αυτόν ελευσόμεθα και μονήν παρ’ αυτώ ποιήσομεν». Όταν ο άνθρωπος εφαρμόσει τον νόμο της αγάπης, ελκύει μέσα του την Παναγία Τριάδα η οποία εγκατοικεί στον νου και στην καρδιά του. Τότε ο άνθρωπος πέτυχε πραγματικά τον σκοπό της υπάρξεώς του, γεγονός το οποίο ευχόμαστε στον καθένα.
Επειδή όμως είμαστε άνθρωποι αδύναμοι κι αμαρτωλοί, ταπεινά και ικετευτικά παρακαλούμε τον Θεό: «Κύριε καὶ Θεὲ τῶν Πατέρων ἡμῶν, ὁ πέμψας τὸν μονογενῆ Σου Υἱὸν καὶ Θεόν, τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, γενόμενον ἄνθρωπον διὰ τὴν ἡμετέραν σωτηρίαν ἐκ Παρθένου καὶ Θεοτόκου Μαρίας, παθόντα καὶ ταφέντα καὶ ἀνααστάντα, ὃς καὶ ἀναληφθεὶς ἀφῆκεν εἰς ἡμᾶς ὑπόσχεσιν μὴ καταλείπειν ἡμᾶς ὀρφανοὺς πώποτε, ἀναγγέλλων τὴν ἐπαγγελίαν Σοῦ τοῦ Θεοῦ καὶ Πατρὸς εἰς ἡμᾶς οὓς ἠγάπησεν ἕως τέλους· ὁ διὰ τῆς ἀῤῥήτου καὶ ἀνεκφράστου Σου ἀγάπης ἐξαποστείλας εἰς ἡμᾶς τὸ πανάγιόν Σου Πνεῦμα ἵνα παραμένῃ μεθ’ ἡμῶν εἰς τοὺς αἰῶνας, χάρισαι ἡμῖν διὰ τοῦ παναγίου Σου Πνεύματος τὴν Σὴν εἰρήνην καὶ τὴν Σὴν ἀγάπην, ἵνα, βοηθοῦν καὶ στηρίζον ἡμᾶς εἰς τὴν ἐκπλήρωσιν τῶν Σῶν προσταγμάτων, εὐτρεπίσῃ τὸν οἶκον τῆς ψυχῆς ἡμῶν εἰς τὴν εἴσοδόν Σου, καὶ ἑτοιμάσῃ αὐτὴν εἰς κατοικίαν Σὴν καὶ αἰωνίαν διαμονήν, πλατύνῃ δὲ αὐτὴν εἰς τὴν ὑποδοχὴν καὶ ἀνοχὴν πάντων τῶν ἀδελφῶν ἡμῶν, τῶν πλησίων, “ ἵνα πάντες ἓν ὦμεν”, νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν».
