«Όλα τριγύρω αλλάζουνε…» και η Εκκλησία ίδια μένει.
Γιώργου Κυπριανού
Είναι αλήθεια ότι ζούμε σε μια εποχή όπου όλα αλλάζουν με απίστευτους ρυθμούς, η ζωή μας όλη επαναπροσδιορίζεται και προσαρμόζεται στα νέα δεδομένα. Καταναλωτισμός, υγειονομικές απειλές, εθνικός και πολιτιστικός αποπροσανατολισμός, πολυπολιτισμικότητα και παγκοσμιοποίηση, έξαρση χρήσης και κατάχρησης μέσων κοινωνικής δικτύωσης, αλλοτρίωση διαφυλικών και διαπροσωπικών σχέσεων, ηθική χαλάρωση, εκτόξευση της τεχνολογίας και της βιοτεχνολογίας, διάλυση και αποσύνθεση της κοινωνικής συνοχής, οικονομική κρίση, μορφωτική πενία και καλλιέργεια και άλλα τόσα, τα οποία εύκολα ο καθείς μπορεί να παρατηρήσει στο σύγχρονο προσωπικό, εθνικό και παγκόσμιο γίγνεσθαι. Απέναντι λοιπόν στην πραγματικότητα του 21ου αι. η Εκκλησία κείται εις πτώσιν και ανάστασιν πολλών, ο λόγος και τα έργα της περνούν μέσα από το καμίνι της αμφισβήτησης και της χρησιμότητάς τους στη σύγχρονη ζωή.
Αδιαμφισβήτητα, ο άνθρωπος, ίσως από οποιαδήποτε άλλη φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας έχει ανάγκη σήμερα την παρουσία του άλλου ανθρώπου και του Θεανθρώπου στη ζωή του. Και η Εκκλησία, ίσως από οποιαδήποτε άλλη φορά στην ιστορία της, οφείλει να σηκώσει τον άνθρωπο, να εισχωρήσει και στο απειροελάχιστο σημείο της βιοτής του και να τον αλιεύσει. Οφείλει, να ξεκολλήσει από εμμονές και αναχρονισμούς, μάταιες, κοσμικές και ανούσιες ενασχολήσεις και νυχθημερόν να μηχανεύεται τρόπους και μεθόδους προσέγγισης του σύγχρονου ανθρώπου. Όπως, ακριβώς από καταβολής κόσμου έπραξε ο αρχηγός και σωτήρας της, ο Υιός και Λόγος του Θεού.
Δεν μπορεί σήμερα η Εκκλησία να αγνοεί βασικές ανάγκες και απαιτήσεις του ανθρώπου και να τις θεωρεί ως δικαιολογίες απουσίας του από τη ζωή και τα Μυστήριά της, όπως, την έξωθεν καλή εικόνα και μαρτυρία, την προσφορά κάθε βοήθειας και στήριξης, την καταδεκτικότητα και ανοχή στο διαφορετικό, την προσαρμογή της λατρευτικής γλώσσας, την επιστημονικότητα και πειστικότητα του λόγου της, την αξιοποίηση όλων των σύγχρονων μέσων ενημέρωσης, επικοινωνίας και πληροφόρησης, τον εκσυγχρονισμό και την αναμόρφωση του κλήρου εξωτερικά και εσωτερικά, την εμπεριστατωμένη και σοβαρή απολογητική σε κρίσιμα και δύσκολα θέματα της καθημερινότητας, την άμεση προσβασιμότητα στα εκκλησιαστικά καθιδρύματα, την απαλλαγή από αρχαϊσμούς, πομπώδεις εκφράσεις, αφοριτισμούς, δεσποτισμούς, εξεζητημένες αμφιέσεις, μακροσκελείς και κουραστικές ακολουθίες, κινήσεις εντυπωσιασμού και πολυτέλειας, κατάργηση όλων των φυσικών και νοερών αποστάσεων από τον απλό πιστό, την καθοιονδήποτε τρόπο, διαδικτυακό, επικοινωνιακό, πολιτιστικό κ.α. και με οποιοδήποτε κόστος προσέγγιση της νεολαίας, την διαφάνεια στα πεπραγμένα της Εκκλησίας και την εμφανή εφαρμογή της δικαιοσύνης απέναντι σε ατασθαλίες και παρεκκλίσεις και άλλα τόσα που ο κόσμος ευκαιριακά αλλά και σταθερά αναφέρει και περιμένει από την Εκκλησία.
Ένα κοσμικό άσμα πριν αρκετά χρόνια, διαβλέποντας τα τεκταινόμενα και τα επικείμενα, ανέφερε χαρακτηριστικά, «όλα τριγύρω αλλάζουνε, κι όλα τα ίδια μένουν». Με άλλα λόγια, όλα εξωτερικά αλλάζουν και αναδιαμορφώνονται, ωστόσο, στην ουσία τους μένουν τα ίδια, δηλαδή έχουν την ίδια ανάγκη και την ίδια δίψα, για επιβίωση, νόημα, σωτηρία. Η εποχή μας είναι η πιο κρίσιμη στην ιστορία. Καμία άλλη εποχή δεν συγκρίνεται με όσα βιώνουμε καθημερινά. Η αγωνία για το αβέβαιο και το ασταθές έγινε βίωμα και κανόνας. Αν, λοιπόν, η Εκκλησία, θέλει να ανταποκριθεί στην κλήση και αποστολή της, δεν μπορεί να μένει η ίδια. Οφείλει σοβαρά, υπεύθυνα, θυσιαστική και ανοικτόμυαλα την αλήθεια του σύγχρονου ανθρώπου. Η αλλαγή είναι μονόδρομος. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι θα θυσιάσει κάτι από την ουσία της, τον Χριστό παρατεινόμενον εις τους αιώνας. Ήγγικε ο καιρός της μετα-νοίας της Εκκλησίας. Για να γίνει ο Χριστός, πιο προσιτός, πιο αληθινός , πιο επίκαιρος και πιο βιώσιμος.
