Γιώργου Κυπριανού
Ενώπιον της εκπνοής των αυστηρών μέτρων περιορισμού επιχειρείται η σταδιακή επάνοδος των πολιτών στην λεγόμενη «κανονικότητα», δηλαδή στη ζωή της προ κορωνοϊού εποχής. Η λέξη άγεται και φέρεται σε κανάλια, ειδήσεις και αναφορές. Διατηρώ όμως μια επιφύλαξη για το τι εννοούμε με τον όρο «κανονικότητα» και για το αν όντως αυτό που ζήσαμε κεκλεισμένων των θυρών ήταν απλά μια παρένθεσή της.
Είναι ήδη γνωστό, για να χρησιμοποιήσουμε ένα σύγχρονο παράδειγμα, ότι κατά την προσβολή ενός ηλεκτρονικού υπολογιστή από ϊό, απαιτείται καθαρισμός και επανεκκίνηση. Ενίοτε δε και πλήρης διαγραφή και επανεγκατάσταση όλων των προγραμμάτων και δεδομένων. Διερωτώμαι, λοιπόν, αν θα πρέπει και μεις να πράξουμε περίπου το ίδιο. Να διαγράψουμε δηλαδή και να επανεγκαταστήσουμε όλα εκείνα που ζυγίστηκαν και μετρήθηκαν στον καιρό του εγκλεισμού και κρίθηκαν ως ωφέλιμα, ουσιώδη και άξια να συνεχίσουν. Άρα ο όρος «κανονικότητα» χρήζει εκ των πραγμάτων επαναπροσδιορισμού.
Αλήθεια, πόσες φορές δεν ακούσαμε και δεν διαβάσαμε προβληματισμούς και εξομολογήσεις, δημόσια, για τα τόσα καλά που μας έφερε, πλην της ασθένειας και των θανάτων, ο κορωνοϊός. Για το ότι ανακαλύψαμε πραγματικά τι έχει ανάγκη η ζωή, τι σημαίνει καλύτερα ζωή; Δεν συναντήσαμε, άλλος λίγο και άλλος πολύ, κάπου εκεί μέσα στον κενό χρόνο και χώρο της αδράνειάς μας κάτι από τον βαθύτερο μας εαυτό, την αλήθεια της οικογένειας, της φιλίας, της πίστης; Δεν συνειδητοποιήσαμε πόσα από όσα ζούσαμε πρωτύτερα άξιζαν τον κόπο, τον χρόνο, το άγχος και τις θυσίες μας; Δεν χαρακτηρίσαμε πολλά της ζωής μας μάταια και ανώφελα; Γενικά δεν αντικρύσαμε κατάματα και για πολλούς από μας πολύ σκληρά τη ματαιότητα της προ του κορωνοϊού ζωής; Τόση είναι η αλλαγή, που έχω την εντύπωση, ότι από τούδε και στο εξής θα χωρίζουμε την ιστορία και στην προ κορωνοϊού και μετά κορωνοϊόν, εκτός από το όριο του Χριστού επί της γης.
Είδαμε, ομολογουμένως, με άλλα μάτια και με άλλη κρίση τη ζωή, την κοινωνία, τον πλανήτη, τον εαυτό μας. Για όποιον θέλει, ανησυχεί και αναζητεί και μέσα σε περιστάσεις και ευκαιρίες νόημα για ζωή, πολλά πλέον εκλαμβάνονται και ορίζονται διαφορετικά:
Η εργασία ως ανάγκη επιβίωσης και ευλογία και όχι ως αγγαρεία και αιτία γογγυσμού και δυσφορίας.
Ο χρόνος ως ευκαιρία για άσκηση υπομονής, προσευχής, προσφοράς και όχι σπατάλης, άσκοπης και ανούσιας υπερδραστηριότητας.
Ο πολιτισμός ως τρόπος επικοινωνίας και κοινωνίας, καλλιέργειας και ανύψωσης, ως δημιουργία και όχι ως εμπορικότητα και εκμετάλλευση.
Ο άλλος άνθρωπος ως πλησίον, ως συν-άνθρωπος και όχι ως έτερος, άλλος, ξένος και μακρινός.
Η φιλία ως πραγματική ανάγκη αλληλοπεριχώρησης και οξυγόνο ελπίδας και δύναμης και όχι ως εκτόνωση και απρόσωπη συνεύρεση.
Η ομορφιά ως φυσική αντανάκλαση της χαράς, της αισιοδοξίας και της τρυφερότητας και όχι ως αποτέλεσμα παρεμβάσεων και επικαλύψεων.
Η υγεία ως πολύτιμο αγαθό των πάντων και όχι ως αντικείμενο πολυτελείας μερικών.
Ο θάνατος ως εν μέσω της νυκτός ερχόμενος, πάντοτε παραμονεύων, αδιάκριτος και αμείλικτος και όχι ως εχθρός υστερινός και έσχατος.
Ο κόσμος ως μια γειτονιά και όχι ως πλανήτης αχανής και αδιάφορος.
Ο Θεός ως πρόσωπο και πηγή αγαθότητας, αγάπης, ενίσχυσης και παρηγορίας και όχι ως ιδέα, παράδοση, καθήκον και υποχρέωση.
Η πίστη ως πρόκληση και μαρτυρία και όχι ως θεωρία και αυτονόητο.
Η ζωή ως δώρο πολύτιμο, μοναδικό και εύθραστο και όχι ως δεδομένη και ακατανίκητη.
Δεν ξέρω αν ο κορωνοϊός ήρθε για να μείνει ή θα αποτελεί μια κακή ανάμνηση. Δεν ασχολούμαι επίσης με όσα θα επιφέρει στη ζωή όλων ανά το παγκόσμιο. Πιστεύω όμως, ότι ήρθε για να μας «επανεκκινήσει. Και το ερώτημα που προκύπτει είναι απλό. Επιστροφή στην «κανονικότητα» ή στη ματαιότητα; Από μας εξαρτάται τι αποκομίσαμε και τι κερδίσαμε εδώ και τόσες εβδομάδες «εν τοις ταμείοις ημών». Από μας εξαρτάται πόση ματαιότητα θα ποτίσουμε και πάλι τη ζωή μας.
