Γιώργου Κυπριανού
Είναι αλήθεια ότι ο νέος ιός, ο κορωνοϊός, μας έχει βάλει σε πολλές σκέψεις. Ουσιαστικά μας έχει βάλει πολύ μέσα…στο σπίτι και μέσα…μας. Μαζί του έχει φέρει συμφορές και τραγωδίες σε όλο τον πλανήτη. Για πρώτη φορά ολόκληρη η ανθρωπότητα βρίσκεται καθηλωμένη και ανήμπορη να αντιδράσει απέναντι σε ένα ανελέητο εχθρό, αόρατο, ανεξέλεγκτο και απροσδόκητο. Μετρούμε καθημερινά θύματα, φορείς, απώλειες, μετρούμε καθημερινά σαν σταγονόμετρο ανησυχίες και αγωνίες, ψάχνουμε απεγνωσμένα με ένα μικρό φαναράκι την ελπίδα, ευχόμενοι να μην μας πεθάνει κι αυτή, έστω και τελευταία.
Μέσα σε όλα όμως που πάνε κι έρχονται, λέγονται και κυκλοφορούν νιώθω την ανάγκη να καταθέσω τους δικούς μου λογισμούς. Εξομολόγηση δημόσια και κοινοποίηση…ψυχής. Οι λέξεις που κυριαρχούν είναι συγκλονισμός και προβληματισμός. Συγκλονίζομαι για τα γεγονότα, αληθινά ή πλασματικά δεν έχει σημασία. Το μέγεθος και τις διαστάσεις που πήραν ανά το παγκόσμιο, την αλλαγή και μετατροπή εν μια ριπή των πάντων και δια παντός. Απίστευτο το πόσο εύκολα, άμεσα και πειστικά ο κόσμος καθηλώθηκε, κατέπαυσε από πάντων των έργων αυτού. Φόβος πολύς, καταλυτικός, αγγελιοφόρος του θανάτου. Καταδεικνύεται περίτρανα πόσο εύκολα μπορεί ο πλανήτης να πιαστεί δέσμιος και να κλειδαμπαρωθεί, πόσο εύκολα μπορεί η οποιαδήποτε κατάσταση, ο οποιοσδήποτε επιτήδειος, το οποιοδήποτε καθεστώς με μια απλή κίνηση να εξανδραποδίσει ολόκληρο πλανήτη. Μάλιστα, με τη σύμφωνο γνώμη όλων, με το πρόσχημα της ασφάλειας και της «σωτηρίας». Πόσο εύκολα ο άνθρωπος θυσιάζει την ελευθερία του και αυτοφυλακίζεται. Αν η κατάσταση την οποία βιώνουμε σήμερα δεν αποτελεί σημείο των καιρών, τότε ποιο άλλο σημείο περιμένουμε;
Συγκλονίζομαι για τον υπέρμετρο ζήλο που επιδεικνύουν οι επαγγελματίες υγείας, την αυτοθυσία και την ασύλληπτη υπερπροσπάθειά τους. Είναι πολύ συγκινητικό και ταυτόχρονα ελπιδοφόρο για όλη την ανθρωπότητα το γεγονός, ότι ο άνθρωπος παρ’ όλη την αλλοτρίωση και την μαλθακότητα στην οποία έχει υποπέσει τα τελευταία 70 χρόνια, διαθέτει ακόμα τόσο δυνατά αλτρουϊστικά αντισώματα. Φάνηκε τελικά η αξία της ζωής και η αξία της προσπάθειας διαφύλαξης και διάσωσής της όσο ποτέ άλλοτε. Αποκαλύφθηκαν μπροστά μας ως αποκάλυψη χιλιάδες παραδείγματα σύγχρονου ηρωϊσμού. Ξεφύγαμε από την πανάλ εικόνα του ένοπλου αγωνιστή, υπηρέτη του θανάτου, της ιδεολογίας και των συμφερόντων και καταφάσκουμε όλοι στην εικόνα του σύγχρονου τύπου ήρωα με την άσπρη στολή που μάχεται μόνο για τη ζωή και μάλιστα όλων των ανθρώπων και όχι μόνο ορισμένων.
Συγκλονίζομαι ακόμα, γιατί όχι για την επίθεση ανθρωπιάς, στήριξης, αγάπης και αισιοδοξίας μέσα από τα ομολογουμένως παρεξηγημένα και ένοχα για πολλές καταστάσεις και αρρώστιες μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Άνθρωποι και ομάδες από όλο τον κόσμο, εμπνέονται από την κατάσταση και σπεύδουν να επικοινωνήσουν διαδικτυακά και να δώσουν μια άλλη διάσταση και ένα άλλο νόημα στα γεγονότα. Και μακάρι να καταστεί η χρήση τους αυτή μονιμότερη του προσωρινού. Επιτέλους να αποκτήσουν τα μέσα αυτά μια πιο υγιή και ωφέλιμη χρήση. Να ενώνουν, να βοηθούν, να παρηγορούν, να ενισχύουν τους ανθρώπους, να προάγουν την αγάπη, την καλή επικοινωνία, τη συντροφικότητα και την κατάλυση της μοναξιάς.
Προβληματίζομαι έως μεγάλης ανησυχίας για τη συνέχεια και είμαι ειλικρινής. Τα πράγματα και οι καταστάσεις έχουν αλλάξει άρδην. Οι συνέπειες του παγκόσμιου κλειδώματος ίσως και να είναι χειρότερες απ’ εκείνες του ίδιου του εχθρού. Οικονομία, ψυχολογία, κοινωνία, εθνική ασφάλεια, ατομική ελευθερία είναι καταστάσεις που θα πλήξει ο κορωνοϊός και κυρίως τα μέτρα γι’ αυτόν και θα φέρουν την ανθρωπότητα ενώπιον δύσκολων καταστάσεων. Θεωρώ ότι έχουμε ήδη μπει σε μια άλλη τροχιά, σε μια άλλα «νέα εποχή» όπου «όλα τριγύρω αλλάζουνε, κι όλα τα ίδια μένουν» κατά το γνωστό τραγούδι. Σημασία έχει να μην εξανδραποδιστούμε μόνοι μας πριν μας εξανδραποδίσουν άλλοι. Να απελευθερωθούμε από εξαρτήσεις, ανασφάλειες, ευτελή ανώφελα πάθη και αδυναμίες, από ενασχολήσεις μάταιες, χρονοβόρες και ανούσιες, από τον ατομικισμό και την εγωπάθεια, την ωραιοπάθεια, τη ματαιοδοξία και τον φτηνό και επιδερμικό ερωτισμό. Ας ζυγίζουμε τον καθημερινά τον ανθρωπισμό μας και την αξία της ζωής μας. Κι όλα αυτά, εξαιτίας ενός τόσο μικρού, αδιόρατου και ανυποψίαστου ϊού. Κορωνοϊού.
