Δικαιολογημένα τό θέμα τῶν ἡμερῶν μας εἶναι ἡ σοβαρή οἰκονομική κρίση πού διέρχεται ἡ πατρίδα μας. Γι' αὐτό ὑπάρχει μεγάλη ἀνασφάλεια, ἀνησυχία, ἀγωνία, ἀγανάκτηση, σύγχυση, φόβος καί ἄγχος. Οἱ καιροί εἶναι πράγματι χαλεποί. Σ' αὐτή τήν κατάσταση καλοῦνται οἱ χριστιανοί νά δώσουν τή μαρτυρία καί ὁμολογία τους. Καταρρέουν κάστρα σάν πύργοι στήν ἄμμο.
Παγιδεύονται πλούσιοι, δημιουργοῦνται πολλά προβλήματα, ἀνατρέπονται ἰσορροπίες, γεννιοῦνται ἐκμεταλλεύσεις, πονηρές ἐπιθυμίες. Αὐξάνεται ἡ ἀνεργία, ἡ ἀβεβαιότητα, ἡ ἐγκληματικότητα, ἡ παρανομία καί ἡ φτώχεια. Ὅλα αὐτά φανερώνουν καθαρά τήν πνευματική νωθρότητα καί πενία πολλῶν. Μακάρι τό ἰσχυρό αὐτό τσουνάμι νά δημιουργήσει ἔγερση ἀπό τόν λήθαργο, σεισμό πρός ἐγρήγορση, ρωγμές πρός ἐπίγνωση, τομές γιά ὑπεύθυνες ἀποφάσεις. Εἶναι ἀνάγκη νά ἐπανέλθει σύντομα ἡ λησμονημένη αἰσιοδοξία, ἡ κρυμμένη ἐλπίδα, ἡ χαμένη χαρά καί ἡ ποθητή εἰρήνη.
Πίσω ἀπό τόν ἀνθρώπινο πόνο, τήν πικρή δοκιμασία, τήν κουραστική στενοχώρια καί τή φοβερή θλίψη κρύβεται τό φιλόστοργο μάτι τοῦ Θεοῦ. Ἡ ἀφύπνιση ἀπό τή ζωή τῆς ὕλης, τῆς ἡδονῆς, τῆς καλοπέρασης καί τοῦ ἀτομισμοῦ θά φέρει τόν ἄνθρωπο στήν πνευματική ἐνατένιση, τήν ὀρθή ὅραση, τήν ἐγνωσμένη μελέτη, στήν ἀπομάκρυνση τοῦ θολοῦ ἄγχους. Ὁ ἄνθρωπος ἔχει πολλές καί ἄγνωστες ἐσωτερικές δυνάμεις. Μή λυγίζει εὔκολα, μή πέφτει ἀπερίσκεπτα, μή μένει κάτω, μή κυριεύεται ἀπό τήν ἀπόγνωση. Μάλιστα δέν νοεῖται χριστιανός ἀπογοητευμένος, ἀνυπόμονος, ἀνέλπιδος, κακομοίρης, κατσούφης καί ἀγνώμων.
Ὁ κόσμος προκαλεῖ καί προσκαλεῖ συνεχῶς στήν κοινωνία τῆς ἀφθονίας, τοῦ ὑπερκαταναλωτισμοῦ, τοῦ κορεσμοῦ καί τῆς πλησμονῆς. Ἡ ζωή τῶν πολλῶν εἶναι φιλοχρήματη, φιλόσαρκη, φιλήδονη καί φιλόυλη. Ἡ κοινωνία κατάντησε αἰσθησιοκρατούμενη καί λατρεύουσα ὑπερβολικά τή σάρκα. Ἔχει δυστυχῶς ἐπέλθει ἕνα τρομερό μπλοκάρισμα, μία πονηρή παγίδευση, μία ἀποτελμάτωση καί νάρκωση μόνο στά ἐπίγεια ἀγαθά. Δέν ὑπάρχουν στοιχεῖα ἀντιστάσεως, ἀντιμετωπίσεως, μεταστροφῆς καί μετάνοιας. Γι' αὐτό καί ἡ οἰκονομική κρίση ἐνοχλεῖ τόσο μά τόσο πολύ. Δέν ἁρπάζεται σάν μία σημαντική εὐκαιρία γιά μία οὐσιαστική ἀλλαγή. Τό εὐαγγέλιο συνεχῶς μιλᾶ γιά ἄσκηση, ἐγκράτεια, ἁπλότητα, λιτότητα καί ἐλεημοσύνη. Μιλᾶ γιά σταυρό, γιά θλίψη, γιά καρτερία, γιά μεγαλύτερη ἐμπιστοσύνη στόν Θεό.
Τώρα εἶναι ἡ ὥρα νά φανεῖ ἡ πίστη, νά δοθοῦν ἐξετάσεις, νά κριθεῖ ἡ γνησιότητα τῆς πίστεως τοῦ καθενός. Νά μή μένει σέ λόγια. Στούς πειρασμούς, τίς δοκιμασίες, τίς θύελλες φαίνεται ἡ ἀληθινότητα τοῦ πιστεύω μας. Ὁ πόνος φανερώνει τή νόσο. Ὁ πόνος μπορεῖ νά γίνει ἰατρός. Εἶναι ἀνάγκη νά πονέσουμε γιά νά συμπονέσουμε. Ὁ πόνος, εἶναι ἀλήθεια, μπορεῖ νά μαλακώσει τόν ἄνθρωπο καί νά γίνει εὐλογία καί μπορεῖ νά τόν σκληρύνει καί νά τοῦ γίνει μαρτύριο, βάσανο ἤ κατάρα. Ὅπως λένε, οἱ θερμές ἀκτίνες τοῦ ἥλιου λιώνουν τό κερί καί σκληραίνουν τή λάσπη. Ἔχει ἰδιαίτερη σημασία ἡ ἐλεύθερη βούληση τοῦ κάθε ἀνθρώπου.
Εἶναι πολλοί οἱ λόγοι πού θά ἔπρεπε ὁ ἄνθρωπος ἀνυποχώρητα νά ἀγωνίζεται συνεχῶς. Ἡ ἀπελπισία εἶναι ἀνεπίτρεπτη. Ἡ ὑπομονή εἶναι πάντοτε ἀπαραίτητη. Δέν εἴμαστε μόνοι ἀγωνιζόμενοι στή ζωή. Ὁ καλός καραβοκύρης στή φουρτούνα φαίνεται, λέει σωστά ὁ λαός μας. Φουρτούνα, συννεφιά, μπόρα εἶναι καί θά περάσει. Ξεφύγαμε κι ἐμεῖς ἀπρόσεκτα. Καιρός νά ἐπιστρέψουμε πιό συνετά στήν εὐθεία, στό μέσον, τό μέτρο, τή μετρημένη ζωή. Εἶναι μία εὐκαιρία. Μία εὐκαιρία σημαντική.
