Αρχιμ. Βασιλείου Μπακογιάννη
Ήταν (λέει ο Αίσωπος) ένα κατσικάκι ταμπουρωμένο πάνω σ' έναν πύργο. Βλέπει κάτω, προς το δρόμο, ένα λύκο να περπατάει.
Άρχισε να εξαπολύει ύβρεις κατά του λύκου. «Να χαθείς, παλιοτόμαρο! Φονιά! Τρως τα ξένα αρνιά!».
Ο λύκος κονταστάθηκε, κοίταξε το κατσικάκι, και τρίζοντας τα δόντια του, του είπε: «Μην καμαρώνεις, επειδή με βρίζεις! Δεν με βρίζεις εσύ, αλλά το φρούριο που σε προστατεύει!». Σαν να του έλεγε: «Αν θέλεις να τα ειπούμε, κατέβα κάτω...!».
Αν το «γενναίο» κατσικάκι βρισκόταν μπροστά στο στόμα του λύκου, άραγε, τι θα έλεγε στο λύκο; Θα τον ύβριζε και τώρα; Μπροστά στον κίνδυνο να κατασπαραχθεί από το λύκο, θα του έμπλεκε εγκώμια! «Καλά κάνεις και τρως τα ξένα αρνάκια! Πως θα ζήσεις, χωρίς να τρως;!».
Έτσι, «διπλοπρόσωπα» λειτουργεί ο άνθρωπος.
Όταν είναι ταμπουρωμένος, όταν έχει την υγειά του, τα χρήματά του, το παίζει παλικάρι! Όταν, όμως, χάσει την υγειά του, τα χρήματά του, προπαντός την υγειά του, τότε έρχονται τα άνω-κάτω.
Ενθυμούμαι: Μια κυρία, έντονα ανήσυχη, μου έφερε ένα γράμμα του πατέρα της. «Είμαι άθεος! Όταν πεθάνω, αν τολμήσεις και μου κάνεις εκκλησιαστική κηδεία, θα έχεις την κατάρα μου!!», έγραφε το γράμμα.
Μετά από δύο-τρία χρόνια η κυρία ήρθε ξανά. Τώρα μου ανακοίνωσε: «Ο πατέρας μου αρρώστησε βαριά, νοσηλεύθηκε στην εντακτική. Πάω και του ψιθυρίζω σ' αυτί του: «Πατέρα αυτό που έγραψες, ισχύει;». «Όχι! Φέρε γρήγορα παπά για εξομολόγηση...!».
Ο κίνδυνος κι ο φόβος του θανάτου είναι πράγματα, που κατά τον S. Kierkergaard, γονατίζουν πάντα άνθρωπο! Και το μέλλον είναι άγνωστο για όλους μας, γι' αυτό ας μην φουσκώνουμε, όπως φούσκωνε το κατσικάκι πάνω στο φρούριο! «Έχει ο καιρός γυρίσματα!».
