Αρχιεπισκόπου Αλβανίας Αναστασίου
Θα ήθελα τώρα να πω μια προσωπική εμπειρία, από εκείνες τις οποίες έζησα σε μια απόμακρη περιοχή της Αφρικής πριν από δώδεκα χρόνια. Ήταν αμέσως μετά τα εγκαίνια ενός νέου ναού, στη Δυτική Κένυα, σ’ ένα υψόμετρο 1.600 μ. Προς το τέλος της Θείας Λειτουργίας ένας διάκονος μου είπε ψιθυριστά:
- Η Διονυσία, η κόρη του π. Παύλου, πέθανε. Θα του το πείτε εσείς;
Ανεβοκατεβαίνοντας με δυσκολία τους δρόμους της απομονωμένης εκείνης ορεινής περιοχής, που η τροπική βροχή τους είχε κάνει ιδιαίτερα επικίνδυνους, φθάσαμε νύκτα στο σπίτι του π. Παύλου. Το μικρό κοριτσάκι ήταν ξαπλωμένο σ’ ένα μεγάλο κρεβάτι σαν να κοιμόταν γαλήνια. Δίπλα η μητέρα του καρτερική.
- Ήταν τόσο καλό παιδί, πάντα πρώτο σε χαιρετούσε, ψιθύρισε ο π. Παύλος.
Διάβασα το τρισάγιο, είπα λίγα λόγια παρηγορητικά. Το βράδυ μόνος στο δωμάτιο του σχολικού ξενώνα που μας φιλοξενούσε, δίπλα στο φως της λάμπας πετρελαίου, μέσα στους ήχους της βροχής, στα μπανανόφυλλα και τις τσίγκινες στέγες, αναπολούσα τη μέρα που πέρασε. Μακρυά στη νύκτα ακούσθηκε το τύμπανο. Ήταν από το σπίτι που πενθούσε. Στην κόπωση μου, αναρωτήθηκα, γιατί βρισκόμαστε εδώ, στην άκρη της γης. Ήλθαν ανακατεμένα στη σκέψη μου τα διάφορα που λέγονται για την ιεραποστολή. Κήρυγμα, αγάπη, εκπαίδευση, πολιτισμός, ειρήνη, ανάπτυξη. Απότομα ένα φώς άστραψε και αποσαφήνισε στην ομίχλη του κουρασμένου μυαλού μου την ουσία του ζητήματος:
- Φέρνετε το μήνυμα και την ελπίδα της Αναστάσεως. Κάθε ανθρώπινο πρόσωπο έχει μοναδική αξία. Θα αναστηθεί. Εδώ βρίσκεται η ανθρώπινη αξιοπρέπεια, τιμή κι ελπίδα. Τους μαθαίνετε να γιορτάζουν την Ανάσταση μέσα στο μυστήριο της Εκκλησίας. Να την προγεύονται.
Σαν ένα φευγαλέο όραμα, είδα την μικρή αφρικανίδα να με χαιρετάει πρώτη, όπως το συνήθιζε, βοηθώντας με να επισημάνω ακριβέστερα το κέντρο της ορθόδοξης μαρτυρίας μου.
(Πανεπιστήμιο Πειραιώς 2001)
