Φώτη Κόντογλου
Ὁ ἄνθρωπος εἶναι σέ ὅλα ἀχόρταγος. Θέλει νά ἀπολαύσει πολλά, χωρὶς νά μπορεῖ νά τά προφτάσει ὅλα. Καί γι᾿ αὐτό βασανίζεται. Ὅποιος ὅμως, φτάσει σέ μία κατάσταση, πού νά εὐχαριστιέται μέ τά λίγα, καί νά μή θέλει πολλὰ ἔστω καί κι ἂν μπορεῖ νά τά ἀποκτήσει, ἐκεῖνος λοιπὸν εἶναι εὐτυχισμένος.
Οἱ ἄνθρωποι δέν βρίσκουν πουθενά εὐτυχία, γιατί ἐπιχειροῦν νά ζήσουν χωρὶς τόν ἑαυτό τους. Ἀλλά ὅποιος χάσει τόν ἑαυτό του, ἔχει χάσει τήν εὐτυχία.
Εὐτυχία δέν εἶναι τό ζάλισμα, πού δίνουν οἱ πολυμέριμνες ἡδονές καί ἀπολαύσεις, ἀλλά ἡ εἰρήνη τῆς ψυχῆς καί ἡ σιωπηλή ἀγαλλίαση τῆς καρδιᾶς. Γι᾿ αὐτό εἶπε ὁ Χριστός: «Οὐκ ἔρχεται ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ μετά παρατηρήσεως: οὐδέ ἐροῦσιν, ἰδού ὧδε, ἢ ἰδού ἐκεῖ. Ἰδού γάρ ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ ἐντός ἡμῶν ἐστι».
