Η κηδεία της «Ανδριανής πρεσβυτέρας, του πατρός Ευέλθωντος», στο Παραλίμνι, την Καθαρά Δευτέρα, 15 Μαρτίου 2021, ήταν η επιβεβαίωση της αγιασμένης ζωής της. Μια ζωή πόνου, υπομονής, προσευχής, ελεημοσύνης, αγάπης.
Το πιο κάτω κείμενο, ως επιστολή προς την ίδια, γραμμένο από άνθρωπο που την έζησε από κοντά στα τέλη της ζωής της στο Ογκολογικό Λευκωσίας, την κ. Σταυρούλα Θεοφάνους – Κιτηρή, βεβαιώνει την «έξωθεν καλή μαρτυρία» πως ήταν εκλεκτό τέκνο Θεού. Κι ακόμα, πως η όποια δοκιμασία μπορεί να γίνει μέσο αγιασμού και σωτηρίας, μα και σημείο που θα δείχνει το ζωντανό Θεό της ταπείνωσης και της αγάπης.
Αγαπημένη μου κ. Ανδρούλα,
ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου τον Θεό που με αξίωσε να ζήσω κοντά σου κάποιες από τις τελευταίες στιγμές της επίγειας ζωής σου. Ευχαριστώ για το δώρο που έκανες σε μένα την ελάχιστη δούλη του Θεού, να ανοίξεις διάπλατα το βιβλίο της ζωής σου, το τόσο πλούσιο με έργα αγάπης.
Ήρθε η ώρα να απολαύσει η ψυχή σου τα αγαθά του Παραδείσου, της αιώνιας ζωής που δίκαια απέκτησες, με όλα όσα έκτισες σ’ αυτή τη ζωή, με πόνο, δάκρυ, θλίψη, κόπο και στεναγμό για όλους τους συνανθρώπους σου. Σήμερα τελείωσε η πρόσκαιρη ζωή σου, κι αρχίζει η αιώνια ζωή, σε τόπο αναπαύσεως εκεί όπου δεν υπάρχει λύπη, πόνος, θλίψη ή στεναγμός αλλά ζωή ατελεύτητη, στην αγκαλιά του Θεού και της Παναγίας, μαζί με τους αγαπημένους σου Χριστόφορο και πατέρα Ευέλθωντα.
Θυμάμαι έντονα, τη διάγνωση με καρκίνο, το χειρουργείο κι έπειτα τις χημειοθεραπείες στο Ογκολογικό, την ώρα της αναμονής σου για θεραπεία που η έγνοια σου ήταν η ανακούφιση του διπλανού σου, παρατηρούσες διακριτικά τις ανάγκες του για παροχή βοήθειας είτε υλικής είτε πνευματικής και νοιαζόσουν για τη σωτηρία της ψυχής του.
Τα έργα σου ήταν ευάρεστα στο Θεό. Εφάρμοσες στη ζωή σου την αγάπη που τόσο παραστατικά μας δίδαξε ο Κύριος στο Ευαγγέλιο της Κρίσεως. Βοήθησες κάθε άνθρωπο που βρέθηκε στη ζωή σου, αντικρίζοντας στο πρόσωπό του τον ίδιο τον Χριστό. Αληθινά έπραξες το θέλημα του Θεού, κι αυτό το βίωσα ακόμη εντονότερα κατά τη διάρκεια της νοσηλείας σου στο Ογκολογικό, όπου είχα την τιμή να σε διακονήσω στο βαθμό που μπορούσα. Τι να πει κανείς για το μεγαλείο της ψυχής σου! Η ωραιότητά σου, μου αποκαλύφθηκε ακόμη περισσότερο όταν μου ζήτησες να στείλω αλλά και να απαντήσω πολλά από τα μηνύματά σου. Αντί να σκέφτεσαι τον δικό σου πόνο, το μυαλό και η σκέψη σου ήταν στο ΚΕΠΑ που τόσο αγάπησες και τόσο στήριξες. Πρόσφερες σε άπορους φοιτητές, σε άπορους ασθενείς, σε ψυχικά καταπονημένους που χρειάζονταν ένα λόγο παρηγοριάς, στους πεινασμένους της Αφρικής, στα μοναστήρια, στο κτίσιμο εκκλησιών, ακόμα και στους φυλακισμένους αλλά και σε αυτούς που τα προβλήματα που τους απασχολούσαν ήταν κατά πολύ μικρότερα από τα δικά σου. Τα μηνύματα πήγαιναν κι έρχονταν… κι ήταν μία αποκάλυψη. Μεγάλη κι ατέλειωτη βοήθεια, δίχως όρους, κι εκλάμβανες το κάθε αίτημα ως «επίσκεψη Χριστού». Όσο δίνεις ο Θεός στέλνει πολλαπλάσια, μου έλεγες. Ο Θεός εκεί που δεν το περιμένουμε, μας στέλνει συνεχώς ανθρώπους που βοηθούν. Μου εξηγούσες πώς τα κανονίζει ο Θεός για το ΚΕΠΑ και ποτέ τίποτα δεν έλειψε! Χαμογελώντας μου έλεγες «Ζητιάνοι γίναμε, για την αγάπη του Χριστού!»
Παρά τον δικό σου πόνο, την ανακοίνωση της μετάστασης, τις ακτινοθεραπείες, δεν συγκεντρώθηκες στον εαυτό σου, δεν ανησύχησες για τη δική σου υγεία, αλλά υπερέβηκες εαυτό. Τα βίωσα τόσο έντονα κοντά σου, κι είναι τόσα πολλά που σίγουρα είναι αδύνατον να τα αναφέρω όλα! Έγνοια και φόβος σου μήπως δεν έπραξες όλα τα έργα Κυρίου. Παρόλο που όλο έδινες στη ζωή σου, ένιωθες ότι μόνο έπαιρνες!
Ζητώ συγνώμη που θα αποκαλύψω άλλο ένα μεγαλείο της ψυχής σου. Θυμάμαι έντονα εκείνη τη μέρα που μου είπες και με συμβούλευσες: «Θα σου πω κάτι που δεν το έχω πει σε κανένα, όταν έβλεπα τη γυναίκα του αδελφού μου να υποφέρει με καρκίνο, σε όλο το διάστημα της δοκιμασίας της, δεν φαντάζεσαι τον πόνο και το κλάμα που έκανα. Προσευχόμουν με δάκρυα στον Θεό να μου δώσει τον καρκίνο της. Κι ο Θεός με άκουσε, μόνο που δεν τον πήρε από αυτήν, για δικούς του λόγους, αλλά τον έδωσε και σε μένα, δεν ήξερα τι ήταν μέχρι τότε. Το κατάλαβα όταν νόσησα μετά την κοίμησή της. Ποτέ στη ζωή σου, μη ζητήσεις από το Θεό κάτι τέτοιο, είναι μεγάλος ο σταυρός».
Όσες μέρες ήσουν στο Ογκολογικό αναπτύξαμε στενή σχέση, όπως μάνας και κόρης, σχέση αγάπης και εμπιστοσύνης. Σε θυμάμαι να προσφέρεις, να ενδιαφέρεσαι, να βάζεις στην προσευχή σου και να δίνεις στους ιερείς όλα τα ονόματα των «συγκατοίκων σου» που νοσηλευόσασταν μαζί στο ίδιο δωμάτιο. Ένιωθες πως όλες τις έστειλε ο Θεός κοντά σου. Με αυτήν που συνδέθηκες εντονότερα, αφού εξομολογήθηκε, έφυγε στους ουρανούς και προσευχόσουν για την ψυχούλα της. Είχες διαρκώς «μνήμη θανάτου». Όλους όσους σε βοήθησαν, έστω και στο ελάχιστο, τους ονόμαζες αγγέλους, σταλμένους από τον Θεό. Παράπονο δεν είχες από κανένα. Παρά το γεγονός ότι δυσκολευόσουν με την όρασή σου, έγραφες σε ένα χαρτί τις «εκκρεμότητες» από τα διακονήματά σου, να τηλεφωνήσουμε, να διευθετήσουμε…ήξερες πως θα φύγεις κι είχες έτοιμες τις αποσκευές για το ταξίδι σου. Λάμβανες πολλά μηνύματα, αδύνατο να απαντήσεις σε όλα. Μου έδινες οδηγία να παίρνω τηλέφωνο εκεί που χρειαζόταν, να απαντώ τα μηνύματα εκεί που έπρεπε, οδηγίες σε άτομα να μην αφήσουν το διακόνημά τους με τα καλάθια αγάπης του ΚΕΠΑ, αυτό ήταν η μεγάλη σου έγνοια, τα καλάθια αγάπης, κανείς να μη μείνει χωρίς καλάθι, κανείς να μην πεινά, κανείς να μην υποφέρει. Ανησυχούσες για τους άλλους, να συνεχίσουν τα έργα τους, να μην τα εγκαταλείψουν, να μη λυγίσουν τη στιγμή της ασθένειάς σου, για να μη χάσουν τον ουράνιο μισθό τους. «Εγώ φεύγω, το έργο να συνεχιστεί» έλεγες. Μεγάλη πνευματική μητέρα!
Εκεί στο Κέντρο Προσφοράς και Αγάπης Άγιος Χριστόφορος (ΚΕΠΑ), εκεί άφησες την τελευταία σου πνοή, στο χώρο που αγάπησες και πρόσφερες. Για ακόμα μια φορά, ευχαριστώ το Θεό που με αξίωσε να σε δω και να σε αποχαιρετήσω, μόλις λίγες ώρες προτού πετάξει η ευλογημένη ψυχούλα σου στην αγκαλιά του Θεού. Ήρεμο και γαλήνιο το πρόσωπό σου, χάιδεψα για τελευταία φορά το κεφάλι σου και σου ψιθύρισα στο αυτί «είσαι ένας άγγελος».
Όλα έγιναν όπως τα θέλησες, χριστιανά τα τέλη της ζωής σου, μέσα στον πόνο αλλά ανακουφισμένα από πόνο, ανεπαίσχυντα, ειρηνικά και χωρίς πρόσθετη ταλαιπωρία στα αγαπημένα σου πρόσωπα. Η ψυχή σου πέταξε στους ουρανούς, ημέρα Κυριακή, ημέρα του Κυρίου, ημέρα της συγνώμης.
Μία αγία στον κόσμο ήσουν, αγαπημένη μου, παράδειγμα προς μίμηση για τον κάθε άνθρωπο, για τον κάθε χριστιανό, φάρος λαμπρός για τον κάθε συνοδοιπόρο στο δύσκολο μονοπάτι της παρούσας ζωής. Αφήνεις στη θέση σου τα παιδιά και τα εγγόνια σου, τα οποία γαλούχησες με τα ιδανικά σου, τα λόγια σου αλλά προπαντός με το παράδειγμά σου, με την ίδια τη ζωή σου.
Αιωνία η μνήμη.
Για πάντα στην καρδιά μου,
Σταυρούλα
