Ἐπισκόπου Αὐγουστίνου Καντιώτη
Ἡ Ἑλλάδα δὲ θὰ καταστραφεῖ. Ἔχει σημαία τὸ σταυρό, πηδάλιο τὸ Εὐαγγέλιο, πυξίδα τὴν ἁγνή της συνείδηση, ἄγκυρα τὴν ἐλπίδα, πολικὸ ἀστέρα τὶς θυσίες τῶν ἀναρίθμητων μαρτύρων, κυβερνήτη τὸ Χριστό. Ὁ Κύριος εἶναι μαζί της. Ὅταν φαίνεται νὰ καταποντίζεται, Ἐκεῖνος ἐκτείνει τὸν βραχίονά του τὸν ἰσχυρὸ καὶ μᾶς ἐμψυχώνει φωνάζοντας «Ἕλληνες, θαρσεῖτε, ἐγὼ εἰμι· μὴ φοβεῖσθε» καὶ μᾶς σώζει.
Μᾶς σώζει θαυματουργικά. Ὅλη ἡ ἱστορία τοῦ ἔθνους μας εἶναι ἕνα θαῦμα. «Τὶς Θεὸς μέγας ὡς ὁ Θεὸς ἡμῶν; σὺ εἶ ὁ Θεὸς ὁ ποιῶν θαυμάσια (μόνος)»! Ὁ Χριστὸς σώζει τὴν πατρίδα.
Ἂς ἀκούσουμε τὸν ἅγιο Κοσμᾶ τὸν Αἰτωλό, ποὺ μᾶς συμβουλεύει καὶ λέει· Παιδιά μου καὶ ἐγγόνια μου, θὰ’ρθουν χρόνια δύσκολα. Μὴ φοβηθεῖτε ὅμως. Ὅλα νὰ τὰ χάσετε, μὴ λυπηθεῖτε. Ἕνα νὰ κρατήσετε. Ποιό; Τὸ διαμάντι· τ’ ἄλλα εἶναι χαλίκια. Τὰ δὲ χαλίκια εἶναι ὅλα τά ἐγκόσμια. Διαμάντι εἶναι ἡ πίστις μας ἡ ὀρθόδοξος. Ἁμαρτωλοὶ εἴμεθα, ἀσεβεῖς νὰ μὴ γίνουμε. Ἁμαρτάνουμε· ἀλλὰ νὰ μὴ φθάσουμε στὸ σημεῖο νὰ λέμε, πὼς δὲν ὑπάρχει Θεός, ὅπως διδάσκουν τώρα τὰ μικρὰ παιδιὰ δάσκαλοι κουλτουριάρηδες καὶ ἄθεοι ποὺ σκορπιστήκανε σ’ὅλη τὴν πατρίδα μας. Ἁμαρτωλοὶ εἴμεθα, ἀλλὰ ἀσεβεῖς νὰ μὴν εἴμεθα. Νὰ πιστεύουμε. Ὅλα νὰ τὰ χάσουμε, ἡ πίστις νὰ μείνει, νὰ ὑπάρχει. Δυὸ πράγματα μᾶς χρειάζονται, λέει ὁ ἅγιος Κοσμᾶς· Χριστὸς καὶ ψυχή! Αὐτὰ τὰ δύο, ὅλος ὁ κόσμος νὰ πέσει ἐπάνω μας, δὲν μπορεῖ νὰ μᾶς τὰ πάρει.
