Ἄν στέρηση εἶναι νά μήν ἔχεις αὐτό πού ἐπιθυμεῖς, ἀνικανοποίητο εἶναι νά ἔχεις μέν αὐτό πού ἐπιθυμεῖς, ἀλλά νά μή σοῦ προσφέρει τή γεύση πού περίμενες νά σοῦ προσφέρει. Ἡ ἀπόκτησή του νά ἀποδεικνύεται ἀπογοητευτική. O ἄνθρωπος σήμερα μαραίνεται μέσα στήν ἐποχή τοῦ ἀνικανοποίητου. Κι ἄν, ὅταν στερεῖσαι, μπορεῖς νά ὀνειρεύεσαι καί νά προσδοκᾶς, μέσα στήν ἀνικανοποίητη καθημερινότητα καί τίς ἀπανωτές ἀπογοητεύσεις - ὄχι ἀπ’ αὐτά πού δέν ἔχεις ἀλλά ἀπ’ αὐτά πού ἔχεις -, δέν ξέρεις πιά τί ἀκριβῶς νά ἐπιθυμήσεις.
Ἀπό παντοῦ ἀκοῦς χείλη πικρά νά συμπεραίνουν πώς δέν ὑπάρχει συναίσθημα, δέν ὑπάρχει φιλία, δέν ὑπάρχει ἐμπιστοσύνη, ἀξίες, φιλότιμο. Οἱ ἄνθρωποι παραπονιοῦνται πώς δέν τούς ἀγαποῦν. Εἶναι ἐξάρτηση νά περιμένεις ἀπό τούς ἄλλους νά σοῦ χαρίσουν τήν ἀγάπη. Ἡ ἀγάπη ὄντως εἶναι ἡ μεγάλη πλήρωση τῆς ὕπαρξης, ἀλλά μόνο ὅταν πρόκειται γιά ἀγάπη πού δίνεις. Ὅσο κι ἄν ἀγαπιέσαι, τό ἀνικανοποίητο θά ἐπιμένει ζοφῶδες στήν καρδιά, ἄν αὐτή ἡ καρδιά δέν μπορεῖ νά ἀγαπήσει. Γεμίζουμε μονάχα ἀπ’ τήν ἀγάπη πού ἐμεῖς δίνουμε, ἀπό τήν πίστη πού ἀσκοῦμε, ἀπό ὅσα δικά μας χαρίζουμε. Ἀκόμη κι ἡ ψυχή διά τῆς ἀπωλείας της κερδίζεται. Εἶναι μοίρα ἤ ἐλεύθερη ἐπιλογή ἡ ἱκανότητά μας στό συναίσθημα; Πρέπει νά εἶναι ἐλεύθερη ἐπιλογή, γι’ αὐτό καί ἡ καρδιά εἶναι διαρκῶς θυμωμένη μέ τόν μίζερο ἑαυτό μας πού τή στενεύει. Κι ἄν εἶναι δύσκολο νά βρίσκουμε ἀγάπες, εἶναι πολύ πιό δύσκολο νά ἀγαπᾶμε∙ προϋποθέτει μεταστροφή τῆς ἐγωιστικά ἐκπαιδευμένης προσωπικότητάς μας κάτι τέτοιο. Ὅσο τήν ἀρνούμαστε τή μεταμόρφωση, ἡ ἐπιδημία τῆς ἀνίας καί τῆς κατάθλιψης ἐξαπλώνεται, σάν φάντασμα στοιχειώνει τή ζωή μας. Λέγεται πώς: "Μελαγχολία εἶναι ἡ ἀξόδευτη ἀγάπη…"
