π. Κωνσταντίνου Καλλιανού
Πᾶνε πολλὰ χρόνια, πρέπει νὰ εἶναι γύρω στὰ τριάντα, ὅταν βρέθηκα στὴ φιλοξενη Καλυβη τοῦ ἀλήστου Μνήμης Γέροντος Μωυσή, τοῦ Ἁγιορείτη ποὺ βρίσκεται στὴν εὐλογημένη Σκήτη τοῦ Κουτλουμουσίου. Ἦταν ἀκόμα ἀνακαίνιστη, μὲ τὰ σημαδια τοῦ χρόνου καὶ τῶν προσώπων ποὺ τὴν κατοίκησαν, σχεδὸν νωπά. Ἀλλὰ καὶ τόσο πολὺ συγκινητικά. Γιατὶ εἶχαν τὴ γοητεία τῆς ἁπλότητας, τῆς ἀσκητικῆς βιοτῆς καὶ τῆς διδαχῆς γιὰ μετανοια.
Μὲ τὸ φῶς τῆς λάμπας, μὲ τὴν εὐωδιὰ τῶν ἀρωμάτων ποὺ ἀποπνεε ὁ νυχτερινὸς δρυμός ξενίνησε τὸ ταξίδι τῆς νύχτας. Κρωγμοὶ ἀπὸ νυχτοπούλια καὶ μακρυνὲς φωνὲς συνόδευαν τὴ συζήτησή μας στὸ δροσερὸ ἐξώστη ποὺ ἀγνάντευε τὸ κελλὶ τῆς Παναγούδας, τοῦ ὁσίου Παϊσίου.
Κι ὕστερα, μετὰ ἀπὸ τὴν λιγόωρη ἀναπαυση, ὁ Ὄρθρος κι ἡ Θ. Λειτουργία στὸ εὐωδιαστὸ ἀπὸ τὸ μελισσοκέρι καὶ τὸ μοσχοθυμίαμα ἐκκλησάκι τοῦ ἱεροῦ Χρυσοστόμου.
Ἡ Λειτουργία ἔφτασε στὸ τέλος της, ὅταν ἄρχισαν νὰ παραμερίζουν τὰ σκοταδια οἱ πρῶτες ἡλιαχτίδες, ποὺ ἔραναν τὸ ταπεινὸ κελλίο καὶ τὸ κατανυκτικὸ ναύδριο.
Ἐκεῖνο, λοιπόν, τὸ εὐλογημένο φῶς μοῦ θύμισε ἡ φωτογραφία αὐτή, καθὼς εἶδα τὴ δέσμη τῶν ἡλιαχτίδων νὰ εἰσοδεύει στὸ ναό, λὲς κι εἶναι ἕνα φῶς ούρανιο, πανευλόγητο, ποὺ στὸ διάβα του ὅλα ἀλλοιώνονται, ὅλα μεταποιοῦνται μὲ ἁγιαστικὴ χάρη καὶ παρουσία. Καὶ μήπως δὲν εἶναι;
Ἀπὸ κείνη, λοιπόν, τὴν ἐμπειρία βγῆκαν κι οἱ παρακατω στίχοι, ποὺ τοὺς παραθέτω γιὰ νὰ συντροφέψουν τὶς μνῆμες καὶ τὰ βιώματα τοῦ γράφοντος.
"Δόξα σοι τῷ δείξαντι τὸ φῶς"
ἔψαλλ’ ὁ Γέροντας
μὲ φωνή ποὺ ἀνέβαινε ἀπ’ τούς αἰῶνες.
Καὶ ξάφνου,
τὰ δροσερὰ ἄνθη τῆς ἄνοιξης
λιαχτίδες τἄραναν.
