Μοναχού Μωϋσή Αγιορείτη
Θα ήταν ασφαλώς άκρως ειλικρινές
και ως εκ τούτου ιδιαιτέρως ωφέλιμο
αν έγραφα για την οδύνη της ευχής
την τόση καθυστέρηση της μετανοίας,
τη γενικόλογη εκείνη αγάπη των κηρυγμάτων.
Μην απορείς για μένα, Ποιητή μου
αυτός είμαι κι όχι αυτό που άλλοι νομίζουν,
παρασυρόμενος υπό ματαίων λογισμών
φίλος όμως της ελευθερώτριας αλήθειας
αυτής που μόνο Σύ δωρίζεις στους έσχατους.
Που να βρω σπάνια κι ωραία λόγια
για την αποψινή εξαγόρευση μου,
καταθέτω λοιπόν την άκρα πενία μου
ενδύομαι τη γυμνότητα και σιωπώ
αφού γνωρίζω το ανώφελο της φλυαρίας
της ταπεινολογίας το άηθες
αν και δεν θέλω ακόμη να πεθάνω…
