Του Μητροπολίτη Προικοννήσου Ιωσήφ
Πέρασ’ ἡ ἐποχὴ ποὺ ἤσουνα ἕνα παλληκαρόβουνο
ἀνάμεσα στὰ ἄλλα·
ἕνα ἀδέρφι τοῦ Τροόδους,
ἕνας ἀ’ρφότεκνος τοῦ Ὀλύμπου,
ἕνας μυρωτικὸς κουμπάρος τοῦ Ταΰγετου
ἤ ἕνας σύντεκνος τοῦ Ψηλορείτη.
Τὰ τελευταῖα χρόνια ἀλλοιώθηκες παράξενα.
Ἔγινες εὐλογία πενταδάχτυλη ἱερόπρεπη
γιὰ τοὺς μισούς, ποὺ σὲ θωροῦν καὶ κλαῖνε.
Κι ἔγινες μούτζα μεγαλόπρεπη
καὶ φάσκελο ἀνοιχτοδάχτυλο
γιὰ τοὺς ἄλλους μισούς,
αὐτοὺς ποὺ σὲ χωρίσαν βίαια ἀπ’ τὰ παιδιά σου,
καὶ σὲ κοκκίνισαν μὲ μισοφέγγαρα,
χλευάζοντας τὶς ρίζες σου καὶ τὶς ἀγάπες τῆς καρδιᾶς σου.
