ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ (Ἑβρ. θ΄ 1-7)
Αδελφοί, εἶχε ἡ πρώτη σκηνὴ δικαιώματα λατρείας τό τε Ἅγιον κοσμικόν. Σκηνὴ γὰρ κατεσκευάσθη ἡ πρώτη, ἐν ᾗ ἥ τε λυχνία καὶ ἡ τράπεζα καὶ ἡ πρόθεσις τῶν ἄρτων, ἥτις λέγεται Ἅγια. Μετὰ δὲ τὸ δεύτερον καταπέτασμα σκηνὴ ἡ λεγομένη Ἅγια Ἁγίων, χρυσοῦν ἔχουσα θυμιατήριον καὶ τὴν κιβωτὸν τῆς διαθήκης περικεκαλυμμένην πάντοθεν χρυσίῳ, ἐν ᾗ στάμνος χρυσῆ ἔχουσα τὸ μάννα καὶ ἡ ῥάβδος Ἀαρὼν ἡ βλαστήσασα καὶ αἱ πλάκες τῆς διαθήκης, ὑπεράνω δὲ αὐτῆς Χερουβὶμ δόξης κατασκιάζοντα τὸ ἱλαστήριον· περὶ ὧν οὐκ ἔστι νῦν λέγειν κατὰ μέρος. Τούτων δὲ οὕτω κατεσκευασμένων εἰς μὲν τὴν πρώτην σκηνὴν διὰ παντὸς εἰσίασιν οἱ ἱερεῖς τὰς λατρείας ἐπιτελοῦντες, εἰς δὲ τὴν δευτέραν ἅπαξ τοῦ ἐνιαυτοῦ μόνος ὁ ἀρχιερεύς, οὐ χωρὶς αἵματος, ὃ προσφέρει ὑπὲρ ἑαυτοῦ καὶ τῶν τοῦ λαοῦ ἀγνοημάτων.
Μετάφραση
Αδελφοί, η πρώτη διαθήκη εἶχε λατρευτικές διατάξεις κι ἕνα γήινο θυσιαστήριο. Κατασκευάστηκε δηλαδή τό πρῶτο μέρος τῆς σκηνῆς, πού λεγόταν «ἅγια», στό ὁποῖο ὑπῆρχε ἡ λυχνία, ἡ τράπεζα καί οἱ ἄρτοι τῆς προθέσεως. Πίσω ἀπό τό δεύτερο καταπέτασμα ἦταν τό δεύτερο μέρος τῆς σκηνῆς, πού λεγόταν «ἅγια τῶν ἁγίων». Ἐκεῖ ὑπῆρχε τό χρυσό θυσιαστήριο τοῦ θυμιάματος καί ἡ κιβωτός τῆς διαθήκης, σκεπασμένη γύρω γύρω μέ χρυσάφι, μέσα στήν ὁποία ὑπῆρχε ἡ χρυσή στάμνα μέ τό μάννα, τό ραβδί τοῦ Ἀαρῶν, πού εἶχε βλαστήσει θαυματουργικά, καί οἱ δύο πλάκες γιά τίς διατάξεις τῆς διαθήκης. Πάνω ἀπό τήν κιβωτό ὑπῆρχαν ἀστραφτερά Χερουβίμ, πού σκέπαζαν μέ τά φτερά τους τό ἰλαστήριο. Γιά ὅλα αὐτά δέν εἶναι ἀνάγκη τώρα νά μιλήσουμε λεπτομερειακά. Τό θυσιαστήριο εἶχε τέτοια διάταξη, ὥστε στό πρῶτο μέρος τῆς σκηνῆς νά μπαίνουν πάντοτε οἱ ἱερεῖς καί νά ἐπιτελοῦν τίς ἱεροτελεστίες. Στό δεύτερο ὅμως μέρος μπαίνει μόνον ὁ ἀρχιερέας μία φορᾶ τό χρόνο, φέρνοντας μαζί του αἷμα, πού τό προσφέρει γιά τόν ἑαυτό του καί γιά τίς ἁμαρτίες πού ἀπό ἄγνοια διέπραξε ὁ λαός.
ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ (Λουκ. ι΄ 38-42, ια΄ 27-28)
Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, εἰσῆλθεν ὁ Ἰησοῦς εἰς κώμην τινά. Γυνὴ δέ τις ὀνόματι Μάρθα ὑπεδέξατο αὐτὸν εἰς τὸν οἴκον αὐτῆς. Καὶ τῇδε ἦν ἀδελφὴ καλουμένη Μαρία, ἣ καὶ παρακαθίσασα παρὰ τοὺς πόδας τοῦ Ἰησοῦ ἤκουε τὸν λόγον αὐτοῦ. Ἡ δὲ Μάρθα περιεσπᾶτο περὶ πολλὴν διακονίαν· ἐπιστᾶσα δὲ εἶπε· Κύριε, οὐ μέλει σοι ὅτι ἡ ἀδελφή μου μόνην με κατέλιπε διακονεῖν; εἰπὲ οὖν αὐτῇ ἵνα μοι συναντιλάβηται. Ἀποκριθεὶς δὲ εἶπεν αὐτῇ ὁ Ἰησοῦς· Μάρθα Μάρθα, μεριμνᾷς καὶ τυρβάζῃ περὶ πολλά· ἑνὸς δέ ἐστι χρεία· Μαρία δὲ τὴν ἀγαθὴν μερίδα ἐξελέξατο, ἥτις οὐκ ἀφαιρεθήσεται ἀπ' αὐτῆς. Ἐγένετο δὲ ἐν τῷ λέγειν αὐτὸν ταῦτα ἐπάρασά τις γυνὴ φωνὴν ἐκ τοῦ ὄχλου εἶπεν αὐτῷ· Μακαρία ἡ κοιλία ἡ βαστάσασά σε καὶ μαστοὶ οὓς ἐθήλασας. Αὐτὸς δὲ εἶπε· Μενοῦνγε μακάριοι οἱ ἀκούοντες τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ καὶ φυλάσσοντες αὐτόν.
Μετάφραση
Εκεῖνο τόν καιρό, μπῆκε ὁ Ἰησοῦς σ΄ ἕνα χωριό, καί τόν ὑποδέχτηκε σπίτι της κάποια γυναίκα πού τήν ἔλεγαν Μάρθα. Αὐτή εἶχε μία ἀδερφή πού ὀνομαζόταν Μαρία, κι ἡ ὁποία κάθισε στά πόδια τοῦ Ἰησοῦ καί ἄκουγε τή διδασκαλία του. Ἀντίθετα, ἡ Μάρθα δούλευε ἀσταμάτητα γιά νά τούς περιποιηθεῖ. Πῆγε λοιπόν στόν Ἰησοῦ καί τοῦ εἶπε: «Κύριε, δέ νοιάζεσαι πού ἡ ἀδερφή μου μέ ἄφησε μόνη νά σέ περιποιοῦμαι; Πές της, λοιπόν, νά μέ βοηθήσει». Ὁ Ἰησοῦς τῆς ἀποκρίθηκε: «Μάρθα, Μάρθα, ἀσχολεῖσαι κι ἀγωνιᾶς γιά τόσα πολλά πράγματα, ἐνῶ ἕνα μόνο χρειάζεται. Αὐτό διάλεξε ἡ Μαρία, καί δέν πρόκειται νά τῆς τό ἀφαιρέσει κανείς». Ἐνῶ ἔλεγε αὐτά ὁ Ἰησοῦς, κάποια γυναίκα ἀπό τό πλῆθος ἔβγαλε μιά δυνατή φωνή καί τοῦ εἶπε: «Χαρά στή μάνα πού σέ γέννησε καί σέ θήλασε!» Κι ἐκεῖνος εἶπε: «Πιό πολύ χαρά σ΄ ἐκείνους πού ἀκοῦν τό λόγο τοῦ Θεοῦ καί τόν ἐφαρμόζουν!»
