Θεοφύλακτου Χατζηκώστα
Ὁ Ἅγιος Λουκᾶς, ὁ χαρισματικός ἐπίσκοπος καί ἀνάργυρος γιατρός, ὁ ὁμολογητής τῶν «γκουλάγκ» καί τῆς Σιβηρίας, ὁ μεγάλος θαυματουργός καί ἰαματικός ἅγιος τῶν ἡμερῶν μας, εἶναι σήμερα ἕνας ἀπό τούς πιό λαοφιλεῖς ἁγίους σέ ὅλο τόν πανορθόδοξο χῶρο. Ἡ τιμή πρός αὐτόν ἔχει ἐξαπλωθεῖ καί στόν τόπο μας.
Πρόκειται γιά μία ἐμβληματική μορφή τῆς ρωσικῆς καί παγκόσμιας Ἰατρικῆς, μέ τεράστιο ἐπιστημονικό καί ἐρευνητικό ἔργο. Καθηγητής στό Πανεπιστήμιο τῆς Τασκένδης στήν ἕδρα τῆς Τοπογραφικῆς Ἀνατομίας καί Χειρουργικῆς διέπρεψε στίς ἐγχειρήσεις τῶν ὀφθαλμῶν καί στή θεραπεία τῶν πυογόνων λοιμώξεων. Ἦταν ἀπό τούς πρωτοπόρους γιατρούς πού τόλμησε δύσκολες ἐγχειρήσεις στά νεφρά, στό στομάχι, στή χολή, ἀκόμη καί στήν καρδιά καί στόν ἐγκέφαλο μέ μεγάλη ἐπιτυχία. Ο ἴδιος πραγματοποίησε γιά πρώτη φορά ξένο-μεταμόσχευση, δηλαδή χρησιμοποίηση μοσχεύματος ἀπό ζωικό ὀργανισμό σέ ἄνθρωπο, τό 1924, δηλαδή 40 χρόνια πρίν ἀπό τίς πρῶτες γνωστές σοβαρές προσπάθειες σ’ αὐτόν τόν πρωτοποριακό τομέα τῆς μεταμόσχευσης, στίς ἀρχές τῆς δεκαετίας τοῦ ’60. Τό 1933 ἐκδόθηκε τό περίφημο βιβλίο του, «Δοκίμια γιά τή χειρουργική τῶν πυογόνων λοιμώξεων», πού ἔγινε δεκτό μέ ἐνθουσιασμό καί γνώρισε ἀλλεπάλληλες ἐκδόσεις.
Μετά πού ἔχασε τή γυναίκα του, χειροτονήθηκε ἱερέας καί ἀργότερα ἔγινε ἐπίσκοπος, σέ ἐποχές πολύ δύσκολες. Γιά ἕντεκα χρόνια ἔζησε σέ φυλακές καί ἐξορίες στή Βόρεια Ρωσία μέσα σέ συνθῆκες ἀβάσταχτες, ὁμολογώντας ἄφοβα τήν Ὀρθόδοξη Πίστη του μπροστά στίς ἀρχές καί ἐξουσίες τοῦ κόσμου τούτου. Ὡστόσο, συνέχιζε πάντα νά χειρουργεῖ καί νά θεραπεύει ἀσθενεῖς, χωρίς νά παίρνει ποτέ χρήματα. Παράλληλα, τιτάνιες ἦταν οἱ προσπάθειές του γιά ἀνασυγκρότηση τῆς χειμαζόμενης τότε Ἐκκλησίας.
Ἔγινε ἐπίσκοπος Συμφερουπόλεως καί Κριμαίας καί διακονοῦσε ἀκούραστος τόν ἀνθρώπινο πόνο, ἐνῶ λειτουργοῦσε στόν ἑλληνικό ναό τῆς Ἁγίας Τριάδος στή Συμφερούπολη μέχρι τά βαθιά γεράματα, παρόλο πού εἶχε χάσει τό φῶς του. Κοιμήθηκε στή Συμφερούπολη στίς 11 Ἰουνίου 1961. Γιά τρεῖς μέρες χιλιάδες ἄνθρωποι κατέφθαναν μέ κάθε μέσο γιά νά προσκυνήσουν τό σκήνωμά του. Τό 1996 ἡ Ρωσική ἐκκλησία προέβη στήν ἐπίσημη ἁγιοκατάταξή του, ἐνῶ κατά τήν ἀνακομιδή τῶν λειψάνων του βρέθηκαν ἄφθαρτα ἡ καρδιά του, ὁ ἐγκέφαλος, τά μάτια καί οἱ πνεύμονες, τά ὁποία ἐκπέμπουν εὐωδία. Ἡ μνήμη του τιμᾶται στίς 11 Ἰουνίου.
Ὁ Ἅγιος Λουκᾶς διακόνησε τόν ἄνθρωπο ὡς ποιμένας καί γιατρός μέ ἀξιοθαύμαστη ἀγάπη καί αὐταπάρνηση, συνεχίζοντας τήν παράδοση τῶν μεγάλων Ἁγίων Ἀναργύρων Ἰατρῶν τῆς Ἐκκλησίας μας.
