Εκοιμήθη στις 19 Δεκεμβρίου 2009
Αρχιμ. Ιωάννη Κοκάκη – Ακτινοθεραπευτή, Ογκολόγου
Τέκνο της πολυπαθούς Κύπρου, υιός του μεγαλοεπιχειρηματία Γεωργίου Βασιλείου και της Ειρήνης Παντελεήμονος Αναστασιάδου, γεννημένος στην κατεχόμενη σήμερα πόλη της Κυρήνειας. Φοιτητής της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης. Δεκαεννέα ετών χειροτονήθηκε Διάκονος υπό του Πατριάρχου Μαξίμου του Ε’ στο Εκκλησάκι της Αγίας Τριάδος εντός της Σχολής, στις 6 Φεβρουάριου του έτους 1946. Πρεσβύτερος υπό του Νεοκαισαρείας Χρυσοστόμου στις 2 Οκτωβρίου του 1948 και ένα χρόνο αργότερα το 1949 χειροθετήθηκε ηγούμενος της ιστορικής Μονής Μαχαιρά υπό του Μακαρίου του Γ’. Στην τρυφερή ηλικία των 23 χρόνων ως ηγούμενος στη μαρτυρική μεγαλόνησο συνέβαλε τα μέγιστα στην αποκατάσταση των κακώς κειμένων της αγγλοκρατίας. Συμετείχε στην ΕΟΚΑ με το ψευδώνυμο «Φλέσσας» και στον εθνοαπελευθερωτικό αγώνα της Κύπρου. Έκρυψε τον εθνομάρτυρα Γρηγόριο Αυξεντίου, τον Αετό του Μαχαιρά, εντός της Μονής και παρείχε περίθαλψη και τροφή στους εξεγερμένους και σκλαβωμένους Έλληνες της Κύπρου. Συνελήφθη δικάστηκε και καταδικάστηκε από το αγγλικό καθεστώς σε υπαίθρια φυλακή μαζί με άλλους πνευματικούς πατέρες της μαρτυρικής μεγαλονήσου, για τρισήμισυ περίπου χρόνια. Διεσώθη με επέμβαση του Οικουμενικού Πατριαρχείου και απεστάλη στην Αγγλία, όπου στις 14 Δεκεμβρίου του 1980 χειροτονήθηκε επίσκοπος Πατάρων και Birmingham.
Διακόνησε την Εκκλησία με αγάπη, ταπείνωση και αυταπάρνηση. Δεν ενδιαφερόταν ποτέ για τον εαυτό του παρά μόνο για την Εκκλησία. Στην πόλη του Birmingham και στα Πάταρα της Μικράς Ασίας όλοι θυμούνται τον στοργικό τους πατέρα και όχι μόνο οι Ορθόδοξοι, γιατί ο Γέροντας Ειρηναίος καθημερινά έδινε απλόχερα την αγάπη του σε κάθε ανθρώπινη ύπαρξη. Διετέλεσε καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της πόλεως επιτυχώς διδάσκοντας τις ψυχές των νέων ανθρώπων ήθος, ευπρέπεια και αρχοντιά. Έγινε λαμπρός εκπρόσωπος του Ελληνικού πολιτισμού και της Ορθοδοξίας, μεταλαμπαδεύοντας το φως της πατερικής θεολογίας στα τέκνα των ανθρώπων που κάποτε τον έδιωξαν και τον βασάνισαν, θαυμαστός ο θεός εν τοίς Αγίοις αυτού! Στην πόλη του Birmingham του απέδιδαν σεβασμό και αγάπη όχι μόνο οι Ορθόδοξοι της πόλεως αλλά και ο αγγλικός λαός. Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός, όπως μου το διηγήθηκε, της μεταφοράς του μετά των Τιμίων Δώρων από την αγγλική αστυνομία, σε περίοδο απαγόρευσης της κυκλοφορίας, ώστε να κοινωνήσει τους Ορθοδόξους πιστούς που ζούσαν στην πόλη. Ο Γέροντας έτρεφε μεγάλη αγάπη, αφοσίωση και σεβασμό για τον Γέροντα Σωφρόνιο Σαχάρωφ, τον ιδρυτή της Μονής του Τίμιου Προδρόμου στο Έσσεξ, ο οποίος υπήρξε και πνευματικός του πατέρας. Μου διηγιόταν τακτικά τα περιστατικά της ζωής του με τον Γέροντα Σωφρόνιο, τα θαυμαστά σημεία που έζησε, καθώς και τις ξέχειλες από θεϊκή σοφία νουθεσίες του.
Στην καθημερινή του ζωή ήταν λιτός και μετρημένος, έχοντας πάντοτε ασκητική διάθεση. Τρεφόταν με ελάχιστο φαγητό και δεν δεχόταν πάντοτε επισκέπτες στο κελλί του. Συχνά αποσυρόταν στην ησυχία και την μελέτη. Ενθυμούμαι με νοσταλγία τις παραινέσεις του να μην διστάζω να τον επισκέπτομαι συχνά, σχεδόν μέρα παρά μέρα λέγοντας: «εσύ είσαι αδελφός μου, το κελλί μου είναι και δικό σου, θα χτυπάς τέσσερις συνεχόμενες φορές και θα σου ανοίγω πάντοτε». Έτσι ήταν η ζωή του, ζωή ευωδίας πνευματικής, που γινόταν αντιληπτή και αισθητή σε όλους όσους τον πλησίαζαν.
Η επάρατη νόσος (όταν τον επισκέφτηκε χάριτι Θεού) δεν τον κατέβαλε καθόλου. Είχε βέβαια μία ελαφριά ανθρώπινη ανησυχία για την αποκατάσταση της υγείας του, αλλά ξεπερνούσε το πρόβλημα με αρκετό χιούμορ και ελπίδα στο Θεό. Ως ιατρός του και θεραπευτής του θαύμασα την υπομονή και την υπακοή που έκανε κατά την χορήγηση της θεραπευτικής αγωγής. Πάντοτε υπάκουος και συνεργάσιμος με όλο το προσωπικό δεν σταματούσε να παιδαγωγεί εις Χριστόν, να διδάσκει και να νουθετεί τους πάντες. Έλεγε συχνά στους ασθενείς και τό προσωπικό: «Μην απελπίζεστε! Ζεί Κύριος ο Θεός ημών! Ο Θεός είναι αγάπη, συγχώρεση, κατανόηση και αλληλεγγύη. Να Τον αγαπάτε και να Του ζητάτε πάντοτε!». Ο καθημερινός ερχομός του στην θεραπευτική μονάδα του Αρεταίειου νοσοκομείου κατά την διάρκεια των θεραπειών ήταν πρόξενος χαράς και ελπίδας. Έκανε όλο τον κύκλο των θεραπειών και, χάριτι Θεού, ιάθη από την νόσο του καρκίνου. Η επίτευξη της θεραπείας και η αποκατάσταση της υγείας του τον χαροποίησε ελάχιστα ή μάλλον της έδωσε την ελάχιστη σημασία! Συνέχισε την ζωή του χωρίς να αναφερθεί περισσότερο στο πρόβλημά του. Αρνιόταν τις συχνές επισκέψεις στο νοσοκομείο, αναγκαίες μετά το πέρας της θεραπείας για παρακολούθηση, χωρίς όμως να αδιαφορεί τελείως για αυτές. Στους χρόνους που ακολούθησαν της ίασής του από την επάρατη νόσο, αποσύρθηκε ακόμη περισσότερο. Έβγαινε σπάνια έξω και μόνο για να λειτουργηθεί και σχεδόν έπαψε να δέχεται κόσμο. Απαντούσε μόνο στα τέσσερα χτυπήματα του κουδουνιού…
Τον Νοέμβριο του 2009 δυνατοί πόνοι στην κοιλιά τον ανάγκασαν να εισαχθεί στο νοσοκομείο, έπειτα από επιτακτική δική μου παραίνεση. Μέσα στα πολλά χαρίσματα που τον είχε προικίσει ο Θεός ήταν και τό δώρο της προόρασης. Θεωρώ πως γνώριζε καλά την ημέρα της αναχώρησής του για την χώρα των ζώντων. Τον ενθυμούμαι ένα βράδυ στα τέλη του Νοεμβρίου του 2009 να μου λέει: «Μην με πας παιδί μου στο νοσοκομείο, θέλω να φύγω από εδώ ανάμεσα στα βιβλία μου και στους Αγίους».
Η διάγνωση ετέθη γρήγορα, «οξεία παγκρεατίτις μή νεοπλασματικής αιτιολογίας». Ετοιμάστηκε αμέσως ο κύκλος των εξετάσεων και προγραμματίστηκε η θεραπεία. Του το ανέφερα και χαμογέλασε. Είμαστε μόνοι στο δωμάτιο…Η ανιψιά του, η Ειρηνούλα, είχε κατέβει στη γραμματεία να τακτοποιήσει τα διαδικαστικά. Με κοίταξε ίσια στα μάτια και μου είπε με πατερική αγάπη: «Καλή Αντάμωση!». Ήταν η παραμονή της αναχώρησής μου για την Κων/πολη και της επίσκεψής μου στον Οικουμενικό μας Πατριάρχη. Δεν κατανόησα τον υπαινιγμό της ρήσης. Αναχώρησα, αφού ασπάστηκα την δεξιά του και πήρα την ευχή του, και την μεθεπόμενη ημέρα άμα τη επιστροφή μου βρήκα τον Γέροντά μου σε βαθύ κώμα. «Ανεξήγητο», είπε ο παθολόγος του νοσοκομείου! Έγινε ένα μικρό συμβούλιο για να καθοριστούν οι περαιτέρω ενέργειες… Σάββατο 19 Δεκεμβρίου πέρασε ο Κύριος και πήρε μαζί του την αγία του ψυχή…
Η Αττική και το χώμα της Ελλάδας που τόσο αγάπησε υποδέχτηκε στα σπλάγχνα της το σεπτό του σκήνωμα. Ετάφη στην Ιερά Μονή Εισοδίων της Θεοτόκου στο Μαρκόπουλο Ωρωπού, με την φροντίδα και την αγάπη της Γερόντισσας Νυμφοδώρας και των αδελφών της Μονής. Μερικούς μήνες πριν από την αναχώρησή του ενώ βρισκόμαστε στο κελλί του, με κοίταξε με σοβαρότητα και μου είπε: «Θα πάω εκεί που λειτουργείς και θα είμαι κοντά σου και θα σε βλέπω…».
Την ευχή του να έχουμε.
Πηγή: Άγιος Νικόλαος Των Μύρων, Ορθόδοξο Χριστιανικό Περιοδικό Της Ιεράς Μητροπόλεως Μύρων Λυκίας, Τεύχος 21ο, Σελ.3-21, Έτος ΙΑ΄, Ιούλιος-Δεκέμβριος 2012.
