Ἔζησε κοντά μας ἄνθρωπος μέ ἀκατάσβεστη πνευματική δίψα πού λεγόταν Παναής.
Δέν εἶχε σχῆμα μοναχικό, καί ζοῦσε ἀσκητικά.
Δέν ἦταν κληρικός, καί πονοῦσε τό λαό.
Δέν εἶχε πτυχία, καί καθοδηγοῦσε μορφωμένους.
Πατοῦσε στή γῆ, καί μᾶς μετάγγιζε οὐρανό.
Ψηλαφοῦσε τόν Θεό, καί γνώριζε σέ βάθος τά ἀνθρώπινα.
Ἀκολουθοῦσε τόν δρόμο τῆς ἀγαμίας ἀπό ἀγάπη πρός τόν Χριστό, καί ἕνωνε διχασμένα ἀνδρόγυνα.
Νήστευε σάν ἐρημίτης, καί δέν ἀπέρριπτε τούς ἀδυνάτους.
Ζοῦσε τόν Θεό στήν καρδιά του, καί μετέδιδε σ’ ὅλους τή χάρη Του τήν ἐπουράνια.
Στίς 30 Δεκεμβρίου 1989, στίς 3.15 τό πρωί, ὅταν ὁ κόσμος κοιμόταν μέσα στό σκότος τῆς νύχτας, ὁ παππούς Παναής ἀναγεννάτο ὥριμα καί τέλεια στόν κόσμο τοῦ Φωτός, ὅπου «οὔκ ἐστί πόνος, οὐ λύπη, οὐ στεναγμός».
Μετέβαινε ἀπό τόν θάνατο στή ζωή, γιά νά συνεχίσει πιό ἔντονα αὐτό πού ζοῦσε μ’ ὁλόκληρη τήν ὕπαρξή του: τόν πόθο τῆς ἀτέλευτης χαροποιοῦ ἕνωσης μέ τόν Θεό καί ἐν Αὐτῷ μέ τόν κόσμο ὁλόκληρο, τόν κατεξοχή ἀκαταμάχητο πόθο, πού εἶναι ἔκφραση καιόμενης ἀπό ἀγάπη καρδίας.
Ἀπό το βιβλίο τοῦ π. Ἀνδρέα Ἀγαθοκλέους «Ἐμπειρία Ἁγιότητος», Ἔκδοση Ἱεροῦ Ἡσυχαστηρίου Ἁγίας Τριάδος.
