π. Ανδρέα Αγαθοκλέους
Η καθημερινότητα της ζωής φαίνεται ότι μας βγάζει μια δυσκολία με τα προβλήματα της, μικρά ή μεγάλα, αλλά και μια ομορφιά με τα ωραία και ευχάριστα, μικρά ή μεγάλα. Ποτέ δεν είναι μόνο το ένα, κι αυτό έχει ενδιαφέρον.
Τα ευχάριστα τα χαιρόμαστε και δεν χρειάζεται κάποια προσπάθεια να τα διαχειριστούμε, όπως συμβαίνει με τα δυσάρεστα. Εδώ απαιτείται ψυχραιμία, σύνεση, διάκριση, ώστε ν’ αποφύγουμε τις υπερβολές και να καταλήξουμε σε θετικό αποτέλεσμα, ακόμα κι αν όλα προβάλλουν μαύρα.
Ωστόσο, πέρα από την όποια διαχείριση εκ μέρους μας των όποιων δυσκολιών της ζωής, όσοι πιστεύουμε πως τίποτα δεν συμβαίνει τυχαία και πως έχουμε ένα Πατέρα που μας αγαπά και ενδιαφέρεται, θα διαπιστώσουμε πως «πίσω μας στέκει ο Θεός».
Ο άγιος Ισαάκ ο Σύρος θα πει πως «ο άνθρωπος ποτέ δεν μαθαίνει τη θεϊκή δύναμη, αν ευρίσκεται σε ανάπαυση και άνεση»[1]. Έτσι, οι δυσκολίες της ζωής θα μας βεβαιώσουν για τη δύναμη του Θεού που ενεργοποιεί τις δυνάμεις μας και μας προσφέρει την πνευματική πείρα, τη σύνεση, την πίστη, την αίσθηση της παρουσίας Του[2].
Για να φτάσουμε, όμως, σ’ αυτή τη βεβαιότητα και τα συνακόλουθά της, χρειάζονται κάποιες προϋποθέσεις. Αυτές μπορεί να είναι και οι εξής:
- Προσευχή. Δεν είναι τόσο οι λέξεις που θα εκφέρομεν, όσο η αίσθηση που θα νιώσουμε μπροστά στο Πρόσωπο που «δεν είναι όπως εμάς», που μας υπερβαίνει, αλλά μας θέλει φίλους, παιδιά Του, «οικείους» Του. Γι’ αυτό προσεύχεται κανείς όπως του βγαίνει, χωρίς καθορισμένο τρόπο, άνετα και ελεύθερα.
- Προσευχή από άλλους. Όταν ο Χριστός βρισκόταν σε σπίτι στην Καπερναούμ και του έφεραν έναν παραλυτικόν «αιρόμενον υπό τεσσάρων», παρατήρησε αυτούς και τον θεράπευσεν εξ αιτίας της πίστης τους. Αυτό μας παραπέμπει στη δυναμική της προσευχής των αδελφών μας, τους οποίους, με ταπείνωση, παρακαλούμε να προσεύχονται για μας, κυρίως σε μεγάλες δοκιμασίες.
- Καθοδήγηση. Η αναφορά του προβλήματος που μας ταλαιπωρεί σε άνθρωπο που τον εμπιστευόμαστε, μειώνει την ένταση κι ενδεχομένως μας «ανοίγει ένα παράθυρο» που φωτίζει τη ζωή μας.
- Ενασχόληση με προβλήματα άλλων. Όσο και να μην έχουμε όλοι το χάρισμα ν’ ακούμε τις δυσκολίες των άλλων, όπως οι πνευματικοί, οι ψυχολόγοι κ.α., όμως κάποιοι κοντινοί μας άνθρωποι θα ήθελαν να μας πουν τη δυσκολία που περνούν. Είναι μια ευκαιρία για μας ν’ αφήσουμε τη δική μας και ν’ ασχοληθούμε μαζί τους. Αυτό δεν θα βοηθήσει μόνο εκείνους αλλά και μας, αφού θα μειώσει τη θεώρηση του προβλήματος μας και θα μας δώσει τη δυνατότητα ενός «διαλείμματος».
Τελικά, οι δυσκολίες είναι οι ευκαιρίες μας που ρυθμίζουν τη σχέση μας με τον εαυτό μας, το διπλανό μας, το Θεό μας και μας αποκαλύπτουν την πραγματικότητα της ζωής ως στάδιο αγώνα που φέρνει τη χαρά της επιτυχίας, αν, βέβαια, αγωνιστούμε με βάση τις εντολές του Κυρίου μας.
[1] Φιλοκαλία των νηπτικών και ασκητικών, Ισαάκ του Σύρου Λόγοι ασκητικοί (Α΄- ΚΣΤ΄), Γρηγόριος Παλαμάς, Θεσσαλονίκη σ. 299
[2] Ό. π.
